Ál

ál

ál, f. (G. álar, Dat. ál eller álu, N. Pl. álar)Skindrem; húð hans (dvs. rostungs) ergóð ok þykk til reipa, ok rísta mennþar af sterkar álar svá at vel dragasex tigir manna eitt reip eða fleiri okgeta þó eigi slitit Kgs. 1426; tók hanntil at leysa baggann - þar var umál löng ok var seint at leysa Fm. VI,37821 (Mork. 10625. 28; Flat. III, 38233 fg);skarpar álar þóttu þér Skrýmis veraLok. 62 (jvf SE. I, 14626); Þ. tókhöfuð Bjarnar ok batt við álar (jvfslagálar) ok lét þar hanga við söðulsínn Hitd. 6714; Marcus segir ok, atJohannes gyrði sik með ál um lendar(lat. zona pellicea circa lumbos ejus)Post. 8722 (Marc. 1, 6); af ál hafðihann belti um lendar sér Post. 84433;hann var í brynju ok grám kufli okhafði gyrðan sik með álu Sturl. I,40132.

Part of speech: f

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛆᛚ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.