Drífa

drífa

drífa, v. (dríf, dreif, drifin) 1) drive (levendeVæsen) afsted, = keyra, reka 1; várusvá átta kýr drifnar heim aptr DN.IX, 263 (2501). 2) føre afsted med stærkFart gjennem Luften; især upers. dreifsandinum (= fauk sandrinn) Flat. III,54517; dreif krömmu Flat. II, 32711;dreif því hagli, er eitt haglkorn vá eyriFsk. 92 &vl 6; dreif (nl. vatni, lauðri)yfir bulkann Bp. I, 4225; jvf Hkr.52920; var hland drifit í sporunumKrók. 166; er þeir kómu suðr á heiði,tók at drífa (nl. snjófi) ok féll snjórsvá mikill, at hestarnir máttu eigivaða Sturl. II, 1436; dreif mjök Fris.9520; veðr drífanda dvs. saadant Veir,at der blæser stærk Vind med Sne, Haglo. desl. OH. 8535; veðr var kafþykktok drífanda Sturl. II, 436. 3) bestænke en Ting med noget (e-t e-u); drifinndöggu Vegt. 5. 4) drive paa en Gjer-ning o. desl. for at faa den udført, havedermed at gjøre, = reka 4 f. Ex. kaupskap DN. VII, 135; mál Frost.1, 3; Landsl. 1, 319; leik Fld. I, 3710. 5) intr. føres med stærk Fart gjennemLuften (jvf Nr. 2); drífr snær, haglSE. I, 186, Fsk. 623; láta drífa skot,vápn Alex. 11; Flat. I, 13523. 6) intr. fare afsted; dreif lið til hansOH. 4216; drífr drótt til draumþingaHund. 2, 48; drífr ofan mannfjöldimikill til strandar Laxd. 21 (4921);menn drífa at þeim Flat. I, 135 jvf1846; Klm. 55430; allt folkit dreif fráþeim Flat. I, 33812; jvf Fm. IX, 53118;drifu menn frá eldinum Flat. II, 44410;láta e-t at móti drífa dvs. lade nogetpaa den anden Side komme i Betragt-ning, Flat. I, 24018 (jvf Fm. I, 22110);drífa yfir e-n dvs. vederfares, hændes en, = ganga yfir, Heilag. II, 2029 (jvf22012); láta yfir drífast (= drífa yfirsik) dvs. finde sig rolig i hvad der fore-falder, vederfares en, Bp. II, 514; Klm.3865 &vl 4524; Flat. I, 7036.

Part of speech: v

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᚦᚱᛁᚠᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.