Eyra

eyra

eyra, n. 1) Øre, lat. auris; þar eru eyrusœmst sem óxu Nj. 51 (8028); þar ermér ulfs vón, er ek eyru sék Fafn. 53;Finb. 232; eru þar leiddir fram hestar2 hvítir, ok svört eyru á hvárumtveggjaHeið. 20 (33212); naut ok sauði oksvín skal marka á eyrom Grg. I, 15520;eyrnamörk skolo vera en eigi önnormörk, af því, at ekki er lögmark nemaá eyrom sé; skilr þá mörk, ef eyrnaskipti er Grág. 482 fg; ef stelr leys-ingja manns -, þá skal skera afhenni annat eyra, en ef hón stelrannat sinn, þá skal skera af henniannat eyra Gul. 25911 fg; setja e-n viðeyra e-m dvs. sætte en i nogens umiddel-bare Nærhed, lige op til ham, Laxd. 25(6529); leiða e-n af eyrum dvs. holde enfra sig, tre Skridt fra Livet, hindre hamfra at komme sig for nær, Harð. 20(6511); setja hnefa við eyra e-m dvs.give en et Slag paa Øret med denknyttede Haand, SE. I, 17020; ljósta viðeyra e-m dvs. slaa en paa Øret Sturl.II, 10515; gefa e-m kinnhest, pústrundir eyrat Clar. 3137 jvf &vl; eyrumhlýðir en augum skoðar Hm. 7; hneigjasín eyru til orða e-s dvs. lytte til, giveAgt paa ens Ord Kgs. 6327; ljá eyrnatil at heyra e-t Heilag. I, 6013; mörgeru konungs eyru OH. 1721 (Flat. II,28733); Fm. XI, 201 (Jómsv.* 1625);koma e-m fyrir eyru dvs. komme en for Øre, saa at han faar høre det, Barl.1114; koma e-m til eyrna d. s. Nj. 43(6422); Vápnf. 152; Dn. IV, 2422. X,362; loða e-m vel í eyrum dvs. fæste sigsaa vel i ens Øren, at han mindes hvad han har hørt, Bp. I, 16320; flytja e-me-t til eyrna dvs. sige en noget, lade ham faa høre noget, SE. I, 35413; bera e-t íeyra e-m d. s. Sig. Ran. 3013 (Fris. 29511);mæla í eyru e-m dvs. hviske til en, Eg. 74(17828); hafa nef í eyru e-m d. s. Ljósv.1841; Grími var sem við annat eyragengi út (dvs. som han lod gaa ud gjen-nem det andet Øre), þat, er Þorsteinnmælti Brandkr. 6017; svá var, semKalfi fœri (um) annat eyra út, þótthann heyrði slíkt talat Fm. VI, 4629. 2) noget af et Fartøis Tilbehør, uvist hvilket. SE. I, 583.

Part of speech: n

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᚽᛦᚱᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.