Fúll

fúll

fúll, adj. (got. fuls, ags. ful, ght. ful, nht.faul) 1) raaden, stinkende; sagða ek þéreigi, at þú mundir sjá dýrð guðs, efþú trýðir? þat er, at hinn fúli (jvf ílla þefar líkit L. 35) ok hinn ferdagaðimundi upp rísa Heilag. I , 52337 (Joh. 11,39 fg); fúl þefja Fm. VI, 16424; fúl mýrr,tjörn Guðr. 3, 11 (jvf DN. III, 5408.10);Flóam. 20 (1412); fúlt egg GísL. 3926(jvf 1712); þar (nL. í dyflizunni) er bæðifúlt ok kalt Grett. 19513. 2) afskyelig; hina fúlasta eitrorma DN. IX, 181(s. 1876); svá leiðiliga hafi þit görtoss í ykkru tali ok fúla Stj. 2652;hinn fúli Judas DN. IX, 186 (s. 1871);fúl synd Stat. 28032; fúll lífnaðr Hirð-skrá 28 (s. 4174); orrinn - er einnfúll ok prettafullr fugl, þí at hann kannþat henda, at karlfuglinn kemr okblandast við annan karlfugl ok gleymirsvá sínnar tegundar af rasandi girndok fúlu ráðleysi Stj. 7734 fgg; þá hina meinfulla menn ok fúla höfðu þeir þáat beztum guðum sér Hb. 161. 3) uren; sendandi þann úhreina síns kviðarskatt, er út gékk af hans fúlum eptralut, ofan á líkneskit saurgandi þatMar. 25520; mods. skírr, og da i Be-synderlighed om den, der ved en Guds-dom ikke faar frigjort sig for den Brøde,hvorfor han er beskyldt eller anklaget(saa og gsv. Vestg. 1 Manh. 14: 1;Hels. Ærfd. 16; Schlyter 197 a3 fgg);verða fúll at skírslu, at járni GuL. 2432; Frost. 2, 111; Borg. 1, 534. 1610;Jvf. nt. vul, der bruges om urent Far-vand (jvf úhreinn 2) Das Seebuch vonK. Kopmann s. 126 jvf L1.

Part of speech: adj

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᚠᚢᛚᛚ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.