Gá

gá

gá, v. (áð) have sin Opmærksomhed, hen-vendt paa noget, ænse det, give Agtderpaa; m. Gen. er miklu meiri hansofsi, er hann muni nú þess gá eðageyma Gunl. 9 (2396); var konungrallkátr ok hafði marga ríka menn íboði sínu ok gáði þá ekki EmundarOH. 8633 (Flat. II, 17020); hón svá gerir,at þú gáir eigi þings né þjóðans máls(for þjóðarmáls?) Hm. 115 (114); Þ.varð svá reiðr orðum hennar, at - eigigáði hann bryggjunnar ok mundi hannganga á kaf út, ef - OH. 12440 fg(Flat. II, 23834); skaltu þess gá, atengu týnir þú fyrir vanrœktar sakirKgs. 9434; gá sín dvs. tage Vare paa sigselv, se sig for, Am. 70 (74); Dn. II,97 (853); med Præp. til: gáði hann lítttil, hvat er hann sagði Flat. II, 19335;med Inf. hefir hann eigi gát atsmeygja tauginni af halsi sér Mork.9733 (Fm. VI, 23624); eigi mun gáthafa verit at setja fyrir lokurnar Ljósv.18129; glýja þú né gáðir Hamd. 7.

Part of speech: v

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᚵᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.