Grunnr

grunnr

grunnr, m. (G. -s) Grund, Bund, hvadsom ligger neden under noget der, hvordette ophører eller tager Ende; segjamenn, at hann (nL. hamarrinn) lysti afhonum höfuðit við grunninum SE. I,17018 jvf 8 ; þessir 3 leystu járn (dvs. Jern-anker som sad fast i Bunden, var grunn-fast, læst í grunni se L. 11. 22) afgrunni Bp. II, 4819; lét Þórr koma áöngulinn oxahöfuðit ok kastaði fyrirborð, ok fór öngullinn til grunns (&vlbotns) SE. I, 16826; þær (nL. konur,sem fóru í vatninu ok lifa með hrá fiska)váru vanar at taka úkunna karlmennþá, er svima í því vatni, ok draga tilgrunns Alex. 17432; eigi at eins á sjófar-ströndinni, útan ok eigi síðr niðri ágrunnum í sjalfu sjófardjúpinu Stj. 2888;steig hann fyrir borð ok kafaði niðr tilgrunna EG. 30 (6117); jvf Bp. I, 35519. 24;þar sökkr til grunna hvert grand oksaur, er á hana (nL. Aaen) er kastatSymb. 1917; þar eru netlög útarst ísæ, er selnet stendr (dvs. berører) grunn,20 möskva djupt, af sandi eða af skeriok komi flár upp af sjánum at fjöru,þá er þinorr stendr grunn GráG. 5147. 9;tóku þá vötnin - at minka ok framat falla þar til, er örkin stóð grunnok stöðvaðist Stj. 597; ganga á grunndvs. tage Ende, saa at deraf er intet til-bage: silfr þat et mikla, er Þ. fékk áHaleyri, gékk aldri á grunn Flat. I,1449; aldri kunni hans góðz á grunnganga, heldr keypti hann aptr allarþær jarðir, er áðr lét hann fyrir glutrok vangeymslu Fm. XI, 43915; gefastá grunn d. s.: keisarans tesaur er svágefinn á grunn, at í hofgarðinum eruvarla tæripeningar upp á hans borðÆf. 723.

Part of speech: m

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᚵᚱᚢᚿᚿᚱ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.