Há

há

há, Interjection. há, jvf hó 1) spørgende: hvad? hvad siger du? hvad vil du? (som endnu i Folkesproget, ha, hæ, seAasen 401 under kvat, hvilket ha hæneppe er en Forvanskning af kvat, hvat,men derimod kan sammenlignes medlapp. a i maid (dvs. hvad) a); ef svákann til at verða, at konungr mælirtil þín nökkur orð þau, er þú nemireigi ok þarftu annat sinni eptir atfrétta, þa skalt þú hvárki segja há né(hú eða) hvat, heldr skalt þú &c. Kgs.6930; nú kallar konungr á þik meðákveðnu nafni, þá varast þú þat, atþú kveðir hvárki hú né há né hvat ámóti, tak heldr svá til orðs: já, herra!ek heyri gjarna Kgs. 8245. 2) klagende, med tilføiet Akk., = hó, hoi, ay; há mikMar. 90834. 3) udtrykkende Forundring, Beundring; há, há! mild miskunn þess,er svá vildi deyja Mar. 8925 fg; há, há! herra mínn! hversu mikill ok mátt-ugr - þú ert vorðinn Heilag. II,14522.

Part of speech: Interjection

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᚼᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.