Hníta

hníta

hníta, v. (hnít, hneit, hnitinn) støde animod noget; en er Vésteinn fékk lagitmælti hann þetta: hneit þar Gísl.2223 jvf 10613; hneit mér við hjartahjörr Angantýs Herv. 3076; hún þreifarum hann ok mælti: fáir -, en er húnþreifaði um síðuna, þá mælti hún: þarhneit viðna Fm. III, 738; fóstra Helgavar því vön at þreifa um menn áðr,en til vígs fœri; hún gerir svá viðÖgmund - hún kvað hvergi stórumvið hníta Korm. 61; far þú hingat,segir hón, ok vil ek þreifa um þik;- hón tekr til í hvirflinum uppi okþreifar um hann öllu megin allt átær niðr; Barði mælti: hve kennistþér til - hón svarar: vel þykki mér,- hvergi þykki mér við hníta, svá atek finna, stórum Heið. 23 (3436); -héðan leiðir þat, er herra Guðmundrlét hníta við Bp. II, 4431.

Part of speech: v

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᚼᚿᛁᛏᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.