Lán

lán

lán, n. 1) hvad der er en tildelt, givet, til-hører ham; þeir eru sumir, er lítilsláns er hér lét í heimi, ok gefa þóþeir opt góð dœmi nángum sínum afþví hinu lítlu láni, er þeir hafa, okþjóna trúliga guði með þeirri vizku,er þeim er gefin Hom. 17818; öllumþeim, er guð hefir lét vizku ok kunnustuok snild at birta, þá samir eigi at felané leyna lán guðs í sér Str. 22; skulumenn ok sítt testamentum gerna göra- -, minnist síðan sóknarprests síns,frænda ok vina með nökkurri huggansem guðs láni, sem guð hefir hverjumlént Stat. 30026; taka út með aflamunlíf ok lán þeirra manna (dvs. de MændsLiv og Gods), er þeir kalla sekja Bp.II, 6616; hví vildi hann taka á sik svámikla vesöld at láni at rekast at ossRibbungum allt á Markir austr Fm.IX, 4042. 2) Laan; leita lána af e-m,við e-n dvs. søge Laan hos en, OH. 14818;Flat. II, 26821; ef maðr selr manni féaf trúnaði at láni eða til hirzlu, okdylr hinn Grág. 2202 (Grg. II, 14618);útlegð varðar þeim, er þiggr lán eðaleigir, ef hann veit, at fleire eigo; núvill annarr sœkja um nautn, en ann-arr hafi lét, þá - Grág. 24315 jvf 13 fg;sagði sik hafa fengit af Árna - nítjánmerkr peninga á lán Dn. V, 1308;hann hafði þar vöru at láni eða gjöfsem hann vildi Nj. 150 (25921); á tíundavetre segi Ívar firir jörðene ok lœysi umváret aftr firi 2 aura ok 5 merkr brendarí góðom enskom penigom sem hann tók,með sjalfs síns góz æi lént né á lánetekit Dn. II, 928; tekr hann lán afsínum vinum, ok sem hann hefir þvíöllu eytt, fann hann engan þann -,sem honum vildi ljá peninga Mar.106413. 3) Forlening = lén; ef þú viltþráliga halda ríkinu, þá man þér hinn(nl. kostr) til, at fara á fund hans okgerast hans maðr, muno vér þá biðjameð þér, at hann fái þér at láni þettaríki OH. 4531 (Flat. II, 5012); fékk Ó.konungr Ásmundi Grankelssyni sýslunorðr á Hálogalandi halfa til móts viðHárek or Þjóttu, en hann hafði áðrhaft alla, suma at veizlu en suma atláni (= léni OH. 12324; Flat. II, 23721)Fm. IV, 27524.

Part of speech: n

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛚᛆᚿ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.