Leyfa

leyfa

leyfa, v. (fð) tillade en noget (e-m e-t), =lofa II (jvf t. lauben, erlauben DWb.VI, 29344). Nj. 6 (107); Flat. II, 4296;er sá einn hernaðr, er konungr leyfðiinnan lands (= &vl hernaðr lofaðrinnan lands konungi) Borg. I, 89; á þatþví at eins standast, ef allir lögréttu-menn leyfa Grg. I, 962 (jvf 9523 fg);þat sem hann gerði ok gaf, leyfði oklofaði NL. I, 4589; bið ek, at þú leyfir(&vl lofar) mér, at ek -; en er greifinnlofaði þat, - Post. 22717; var leyft (=lofat Flat. I, 4374) at gefa upp gamal-menni Fm. II, 225; viltu leyfa (= lofaL. 9) nökkurum mönnum útgöngu Nj.130 (2006); lét konungr honum leyftverða þat sumar út at fara til ÍslandsSturL. II, 27227; leyfði hann ok stað-festi með várri samþykt, at - NL. I,45716. - Verbet leyfa forekommer des-uden OHm. 93 (jvf Ordreg. s. 1353 fgg)i Sætningen átto þar bœndr fótom fjörat læyua, som ikke kan tillægges nogenanden Betydning end om der havde staaet: áttu þ. b. f. f. at launa dvs. havde Bøn-derne der sine Ben at takke for sit Liv (dvs. sit Livs Frelse), jvf eiga e-m gótt,gjöf at launa Fm. VI, 3066; SturL. I, 2336.

Part of speech: v

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛚᚽᛦᚠᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.