Ljá

ljá

ljá, v. (for léa, Præt. léði; jvf got. leihvan,ags. og ght. lihan, mht. lihen, gsax. og fris. lían, nht. leihen, se DWb. VI, 688) 1) overlade, indrømme, give; a) ljá e-me-s dvs. lade en faa noget: öngum er allslét né alls varnat, - þat var honumveitt at afla fjárins ok verða mikilseigandi, en hins var honum varnat, atvel héldist Heilag. II, 4614; vil ek, atþú ljáir mér tómstundar til at finnaGizur Nj. 49 (7714); léði guð honumljóss þess fagra, er hann hafði áðrlengi þarnazt Hom. 15012; þeir ljáhonum lífs - en engrar annarrar mis-kunnar Hom. 15916 (OH. 2477; OHm.8220); ljá skal hann (honum) ambáttarGul. 5714; lé þú mér höfuðdúks þínsPost. 31413; logn ok lögr gangi þér ílúðr saman ok ljái þér æ friðdrjúgrarfarar Gróg. 11; upers. lér e-m e-s dvs.en faar noget: þat má verða, (at) þérljái þess hugar at hverfa aptr Anal.117632 (Pr. 5018); ef þér lér nökkuttveggja huga um þetta mál Draum.11210; b) ljá e-m e-t = ljá e-m e-s:svá mikla spekt ok orðgnótt hafðivárr dróttinn lét hinum helga Ólafikonungi, at - Hom. 1478; sœkjum semákafligast meðan guð lér líf til ok máttKlm. 24733; ætla ek bœjarmenn eigiljá oss bœinn, at vér eigum á honumvald Fm. VIII, 7110; váðasamligt sýnistoss þat fyrir oss at ljá nú slíkar beizlurlærðum mönnum til afinligra þyngslaDN. VIII, 7923 jvf 24; ljá e-t til e-s dvs.give, overlade noget til eller i et vistØiemed, en vis Brug eller Anvendelse: ef þeim lést frest ok máttr til dvs. omdertil gives dem Tid og Evne, Stat. 28527;ljá sik til e-s dvs. hengive eller bekvemmesig til noget, give sig af med noget: slíkr maðr er þér hættastr, ef hannvill sik til þess ljá at gera yðr meineða yðru ríki Hkr. 14111 (Fris. 10927;jvf Flat. I, 917); konur þær, er ljásttil þess at lokka til slíks eða annarssaurlífis börn manna eða frændkonorLandsl. 5, 212. 2) overlade en nogettil Brug for en kortere eller længere Tid a) ljá e-m e-s: engi (nl. af flere Medeiere)á at ljá ödrum mönnum eða á leigoat selja, nema allra ráð fylgi; engi lérþess, er annarr á Grág. 24313 fg jvf 15 fg;ef maðr hefir lengra grip þann, erhonum er lét, eða hefir hann leigt, enlofat væri, þá varðar honum slíkt, semhvergi sé lét Grág. 24321; sá er skyldrat ljá skips (naar det begjæres af dem,som fra Udøerne skulle fœra lík tilkirkju), er beðinn er, ef hann á til, efmaðr varnar skips eða farar, - Grág.1114 (Grg. I, 1019); báðu sér skips inntil lands, þeim var lét þegar Nj. 12(2019); b) ljá e-m e-t: ljá sítt góz áfrest Stat. 2863; í þeirri för kom hann(nl. Jöðurr) til Hávars ok bað, at hannmundi ljá honum hest út á nes, hannléði honum hestinn -; ok vil ek, atþú látir hestinn hér eptir, er þú ferraptr; da alligevel H. saa dem fare medHesten forbi hans Hjem, da de vare paaTilbagereisen, sagde han til dem: númunu þér láta hér hestinn; Jöðurrsvarar: þú munt vilja lána mér hestinnheim til Skeljabrekku Fbr. 714 fg 30; jvfGísl. 1913 fg (10215 fg); ef nökkurr lérvápn til vápnaþings -, eigi konungrvápn, en hinn, er lét var, gjaldi vápna-víti sem áðr (dvs. som ellers) Landsl. 3,1220 fg; gripir þeir allir, er léðir erutil heimanfylgju ok -, þá á hann(nl. er konuna fær) þá jafnheimila,sem faðir ok móðir léti heiman fylgjaLandsl. 5, 116; fyrri lé þat burt, semþú getr ei bygt, en þet liggi öllungisí eyði DN. VIII, 2287; Þ. bað Snorrafá sér aptr skóginn ok kvazt hafa léthonum en eigi gefit Eb. 33 (5910) jvf31 (5519); bað hann ljá sér skip atflytja þing sín ok sagðist skyldu leggjaleigu eptir Fm. VI, 1441. 3) give en (e-m) Tøilen, give en Frihed til atløbe saa fort eller stærkt som han vil; keyrði hann hest með sporum ok léðihonum El. 2912 jvf 20042.

Part of speech: v

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛚᛁᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.