Mið

mið

II. mið, n. 1) Mærke, Tegn, som udviser noget, hvorpaa noget kan kjendes; sýndistokkr - þesser minning host (dvs. hœsteller hæst) vera, er þeir svóro - í miðok í merki or Kjallamýrabekk ok í lauguDn. IV, 1169; þat væri nú snarræðiat sœkja eptir hringnum, ef menn hafahér glögg mið á (hvor den skal søges eller er at finde) Fld. I, 2720; spakirmenn henda á mörgu mið Flóam. 19(1404); Sturl. II, 18913; sem ek mundahafa mið á mér (dvs. som jeg vilde haveerfaret paa mig selv), ef - Flat. I, 24126;herhen høre maaske Ordene þá er þeirfundu brátt, at miðjom skipti ok þeirnálguðust land Post. 2348 (Ap. Gj. 27, 28). 2) hvad der fortjener Opmærksomhed, harnoget at betyde, = mark 5; kváðu lítitmið at Páli ok kenningum hans Post.30426. 3) Fiskegrund paa Havet, som op-søges og findes ved Hjælp af Mærkerpaa Landet; menn róa út á víðan sjóok setjast þar, sem fjallasýn landsinsmerkir eptir gömlum vana, at fiskrinnhefir stöðu tekit; þess háttar sjóreitakalla þeir mið Bp. II, 1798; nú munek vísa þér á mið þat, er aldri (mun)fiskr bresta, ef til er sótt Bárð. 157;róa út á mið ok sitja til fiska Fld.II, 11027; sitja á miðum SE. II, 2863;geysa þeir nú róðrinn af miðunumLjósv. 734; áðr fiskr gékk upp á Kvíar-miði Sturl. I, 34215 (jvf Kaalund I, 5848).

Part of speech: n

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛘᛁᚦ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.