Ó

ó

ó, Interj. 1) hvorved man søger at vækkedens Opmærksomhed, til hvilken man viltale: ó! góðir menn! fagrar jarteinirmego þér nú heyra Hom. 15214; ó! hó!sé nú hversu smásmugliga ok strangligabæði gerast góðra verka verðlaun okíllra Stj. 15518. 2) hvorved man ud- trykker Beklagelse over egen eller andresUlykke, Lidelser: ó! láfarðr mínn góði!- ek vilda feginn upp rísa, ef ek mættiHom. 1605; er erkibiskup söng messuok allr lýðr var á bœnum, var heyrðrödd (nl. beatæ virginis) af himni sú, erkveinaði um líflát sonar síns, grœðaraheimsins, ok sakaðist um ótrú Gyðindgaok mælti svá: ó son, ó son! œsilig okóaflátlig er ótrú Gyðinga! ó son! harðrer aumleikr þeirra - Mar. 72411 fg; ó!hosson hversu - Pamfil. 1341 fg se un- der hossun; ó! hossun yðr, er hlægiðHomil. 6010 (Luc. 6, 25). 3) hvorved man udtrykker Glæde; ó! hó! hinn himneskikaupstaðr Leif. 19736; ó! hversu dýrð-ligir hlutir ero sagðir frá þér, guðskaupstaðr! Leif. 1981; ó! hin sæla sýn,at sjá guð í sjalfum sér Leif. 19828.

Part of speech: Interj

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᚮ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.