Sáð

sáð

sáð, n. 1) hvad der saaes, Udsæd; sá niðrfrjóligu sáði heilagra guðs orða Flat.II, 2410; sá, er minna á en sex kúa búeða sex sálda sáð GuL. 65 (jvf sáldssáð);prestbólit allt, 5 punda sáð EJb. 113. 2) Kornavl; ekki sáð er í því landiKgs. 4329 jvf 4435; hafa sáð dvs. haveKornavl, Stj. 16232; Kgs. 442; biluðumönnum sáð ok sæföng Bp. I, 13718. 3) det paa Ageren voxende Korn; eigimá bæði samt vel vaxa, gras ok sáð(= lat. herba et semen) Heilag. II,59218. 4) Afgrøde; heyi ok korni okallskonar sáði skal bjarga -, hvatdegi sem er, ef nauðsyn krefr NL. I,4557; gefi menn tíundir sínar vel okréttliga af allskonar sáði NL. I, 46226;helgar sínar allar skulo þeir haldafrjálsliga, svá ok gef ek upp þriðjungsáðs alls at eilífu Gyð. 4228.

Part of speech: n

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛋᛆᚦ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.