Skella

skella

skella, v. (ld) smække, smelde (causativ til skjalla, jvf skellr) 1) slaa noget (e-u)mod en Gjenstand saaledes at dervedfrembringes et Smæld, en skraldendeLyd; Kalfr skeldi sverðskapti á skjöldsínn Sturl. I, 16731; konungr tók þáskíð eitt ok skeldi á þilit hjá sér Fld. III, 12514; (Egill) lagði sverðit um knésér ok dró annat skeið til halfs, en þáskeldi hann aptr í slíðrin Eg. 55 (11532);þeir kváðust rakit hafa spor svá stór,sem keraldsbotni væri niðr skelt Grett. 787; þar hleypr þessi stulka inn í (stofu)ok skellir aptr hurðu Flat. I, 2589; léthann skella aptr hurðunni Fm. VIII,34123; Sigurðr komst út hjá þeim okskellir í lás hurðunni Flat. III, 31530;þá skeldu (þeir) saman höndum okhlógu at verkmönnum Heilag. I, 28628jvf þá œpto þeir at verkmönnum okkváðu þá œra vera ok skeldu lófumsaman 28737; vil ek - gefa honum alltfé eptir mínn dag, því at ek á enganerfingja hér á landi, ok hygg ek, at þásé betr komit féit heldr en frændrVígdísar skelli hrömmum yfir Laxd. 16(331). 2) ved Slag med en anden Gjen-stand bringe noget ud af sin forrige Stil-ling, med Akk.; skellir af honum höndinaí ölbogabót Alex. 4024; Vargynjur vóruþær en varla konur; skeldu skip mítt,er ek skorðat hafðak Hárb. 39; skapðihón svá skœru, skeldi fót undan Am. 48 (50). 3) skjælde; var þá skelt áÞorstein Rögnuson, at honum hefðiílla tekizt, er hann hafði kveikt vitanná Rinansey Flat. II, 4578 (Icel. sag. I,12129). 4) skella upp ok hlæja dvs. slaaop en Skoggerlatter (skellihlátr): þáskellir Oddr upp ok hlær Fld. II, 22314;Grímr skeldi upp ok hló Dpl. 3113; fórhón nú yfir at honum ok gægðist, enstundum hljóp hón til bóndadóttur okskeldi upp ok hló Grett. 17019. 5) ?öxin var snaghyrnd ok mikil ok gull-búin, uppskelt skaptit með silfri Eg.38 (7418).

Part of speech: v

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛋᚴᚽᛚᛚᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.