Skör

skör (skǫr)

skör, f. (G. skarar, N. Pl. skarar) 1) Af- gjørelse (jvf skera 9, skera ór); skal nútil skarar skríða (dvs. komme til endeligAfgjørelse) með okkr Knúti bróður mín-om Fm. XI, 159; kemr nú svá, at þeirdraga herlið saman ok hafa mælt mót,at til skarar skal skríða með þeim, okhlutr skal gera dreng auðgan Bp. II,1507; hafði hann þá unnit mikinn hlutaf Írlandi ok ætlaði, at nú skyldi tilskarar skríða með þeim Svarfd. 3144. 2) Kant, Rand; om Iskant: Túnsbergs-menn ok allir sæbyggjar höfðu faritá skipum inn í fjörðinn ok lendu útanat skörinni ok géngu þar upp; - þeirsóttu inn eptir ísinum Fm. VIII, 40417;síðan drógu þeir skipit inn eptir firð-inum ok svá út yfir eiðit til Hofstaða-vágs ok allt út at skörinni Eb. 45 (855). 3) = tjaldskör; sprettr hann til okkippir Víðgrip út um skörina ok átjaldstokkinn Fld. II, 28511; sprettaskörum dvs. rive, lette op den nedersteKant af Teltdækket og saaledes tilveie-bringe en Aabning med Adgang til TeltetsIndre: ferr Eyjólfr allan veg til búð-anna, gengr at gegnsta, þar (er) biskupliggr fyrir innan, sprettir hann skör-unum ok húðþakinu Bp. II, 10828; kallarhann á skipin út ok spyrr, hverr fyriþeim ræðr; þeir spretta skörum yfirsér Fld. II, 18719; kallar Oddr ok spyrr,hverr skipunum átti at ráða; maðrsprettir skörum yfir sér ok svarar -Fld. II, 20628; jvf langskör. 4) Trin(jvf fótskör); þeir skyldu sitja í hásætiskör hærra en jarlar, en skör lægraen sjalfr hann Flat. I, 4216; hann sagðiþá, at ek yrða at sitja skör lægra enhans menn Flat. II, 13727; þá hefir hannhendr at fjötrinum, ok fœrir hann afsér, ok sem hann er lauss, þikkir honumskör rýmra Fld. II, 22520. 5) Sam- menføiningen af Bordene i et FartøisSide, som ere lagte over hinanden medKanterne; varð þat at skipinu, at sam-skarat varð mjök um botninn, ok hafðiþar bilat at skörunum, þá er fram varsett Fm. VIII, 19612 (KonunG. 8330); SE.I, 5831. 6) Hovedhaar; var skeggskapat, skör var fyr enni RiG. 15;skegg nam at hrista, skör nam at dýjaHamh. 1; en þær skálar, er und skör-um váru, sveip hann útan silfri Völ. 23(24); Langbarðs liðar - höfðu skararjarpar Guðr. 2, 19; skók hann skörjarpa Hamd. 21 (20); ef kona klæðistkarlklæðom eða skerr sér skör, - þatvarðar fjörbaugsgarð GrG. II, 20321;eptir þat réðsk Yngvildr til ferðar álaun norðr til Eyjafjarðar ok skar sérskör ok karlklæði Sturl. I, 4921; svásitr hann langa stund berr á skörinniÆf. 4296; rautt mun sjá í skörina (dvs.man vil faa blodigt Hoved at se) fyrirhinar þriðju vetrnætr Vallalj. 362; sáhón döglings skör dreyra runna Guðr.I, 14; Þorgerðr - kvað nú Guðrúnumundu eiga at búa um rauða skörBolla um hríð (da denne havde mistetsit Hoved, som var afhugget ved en Øxe)Laxd. 55 (16230). 7) tætsluttet Hob,= skari; þeirra skör (&vl skari) erbúin allt með rauðo gulli Didr. 28818;engi skör stendr fyrir þeim Didr. 2911;hér af má þá kenna með sína skör,hvar þeir ríða Didr. 31115; þá snýrÞiðrekr með sítt merki á mót Róm-verjum, ok Alibrandr við sína skörmóti Sifka Didr. 35017; i sidste Betyd- ning rettere skor; jvf. skor 3.

Part of speech: f

Orthography: Johan Fritzner's dictionary used the letter ö to represent the original Old Norwegian (or Old Norse) vowel ǫ. Therefore, skör may be more accurately written as skǫr.

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛋᚴᚯᚱ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.