Slœgja

slœgja

slœgja, v. (gð) 1) besnære, overliste; heyrirþú -, hversu hann vildi pretta mikok slœgja með sínum fagrgala Barl.9529; með slíkum gœlingum ok flærðar-fullum fortölum slœgði sjá hinn prett-vísi maðr hug konungsins ok hjartaBarl. 15027; þessa sendimenn gat Mar-tinus svá slœgða í málum, at hannsagðist koma með Krists friði Heilag.I, 5989; slœgja e-t frá e-m dvs. fralisteen noget: hann sá -, at Jesus Kristrvar þá í andláti, ok fló hann þangattil þegar ok vildi slœgja öndina fráhonum Heilag. II, 1037. 2) upers. e-nslœgir til e-s dvs. en ser efter noget medBegjærlighed, idet han anser det for etstort Gode at være i Besiddelse deraf; eigi slœgir mik hér til langvista í Nor-vegi Grett. 20629; hér niðr ífrá gékksá jarðkostr, er bœndrna slœgði mesttil at hafa Æf. 2870; slœgjast til e-s,d. s.: er hér til lítils at slœgjast oksjá, er ávallt ferr einn veg, at þú lætrþínn hlut fyri Guðmundi Ljósv. 14106;hafði hann mjök slœgzt til fjár (nl. dahan indgik Ægteskab med Auðr), því atþar stóð auðr mikill saman Laxd. 32(811); þat var gert til þess, at eigislœgðist ótrúir menn til þessa gjafaok segðist kristnir þeir, er eigi værikristnir Heilag. II, 25418.

Part of speech: v

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛋᛚᚯᚵᛁᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.