Sökkva

sökkva (sǫkkva)

sökkva, v. (søkk, sökk, sokkinn) ved sin Tyngde synke ned (under Overfladen afen Gjenstand, især Vand og desl.); áskútunni féll inn sjór kolblár, ok sökkhón niðr með öllum farminum Nj. 12(1920); til rásar kostar þú nú, ok förumat því báðir saman, ok hljóp í fenit,ok sukku svá, at hvárrgi kom uppVatsd. 28 (4526); björn einn brauzt umí vök, ok var brotinn í hrammrinn;Þ. hleypr til ok leggr björninn meðsverði, dó dýrit af því lagi; Þ. hrífrþá til hlustanna ok vil eigi at sökkvidýrit Flóam. 24 (14627); géngu þeir þáslétt út af borðunum - ok sukku niðrmeð vápnum sínum milli skipanna Flat.I, 48610; sumir segja þat, at hann hafihlupit á kaf mjök sárr ok sokkit þarniðr - Flat. I, 50415; tóku 60 mannaat blóta goðum ok géngu djarfliga ávatnit ok sukku þegar niðr sem blýHeilag. I, 26715; þótt goð þín sykkiniðr í vatn - Heilag. I, 26632; þessirmenn kómu til þeirra skyndiliga okhlóðu bæði skipin, svá at drjúgum vórusokkin Post. 318 (Luc. 5, 7); reiddi hannupp bryntröllit ok höggr til Hallvarðsí gegnum hjalminn ok höfuðit, ok sökkallt at skapti Eg. 27 (5327) jvf SE. I, 14824.

Part of speech: v

Orthography: Johan Fritzner's dictionary used the letter ö to represent the original Old Norwegian (or Old Norse) vowel ǫ. Therefore, sökkva may be more accurately written as sǫkkva.

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛋᚯᚴᚴᚠᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.