Svelta

svelta

svelta, v. (svelt, svalt, soltinn) 1) dø; svaltalt í sal Brot. 16; hafa skal ek Sigurðeða þó svelta Sig. 3, 6; láttu svá breiðaborg á velli, at undir oss öllum jafn-rúmt sé þeim er sultu með Sigurði Sig. 3, 62 (65); jvf Oddr. 16 (15); Hamd. 7;soltinn var Sigurðr sunnan Rínar Brot. 11 (5). 2) lide Sult eller Hunger; manoss sá þikkja hinn harðasti kostr athafa soltit í vetr fyrir þeirra skyld Fm.VIII, 4423; þóat svelti eða stangist íkví þeirri svá at deyi Grg. II, 1199;sultu margir til bana Gyð. 5329; fyrrimuni þér ok svelta í hel en þér sitiðoss mat Fm. VI, 15225; hann lét þáþar svelta til heljar Trój. 1 (811); efmaðr mólkar búfé annars manns, látihúð sína eptir laga refsing réttarans,nema soltinn maðr mólki Landsl. 7,37 (1285); sárt bítr soltin lús Landn. 2, 28 (14617); þær hinar magru kýr 7 okhinar soltnu Stj. 20234; soltinn hungrHeilag. II, 10533; jvf SE. I, 16225.

Part of speech: v

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛋᚠᚽᛚᛏᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.