Þat

þat

þat, n. s. svarende til m. sá og f. sú; varkallat á Sturlu menn, at óvinir þeirraværi komnir á bak þeim, ok vóru Kol-beins menn þat Sturl. I, 37523; = haneller hun Grg. II, 4222; Landsl. 4, 3 (513);þat er dvs. hvad det angaar at -, Fm.VII, 108; som særegne Anvendelser kanmærkes: 1) saa meget, = svá; sagðisthann mundu þar koma - ok vera þeimþat úþarfr sem hann mætti Sturl. I,24614; elliptisk ligesom svá efter et fore-gaaende adverbialt Udtryk, ikke alene hvor dette er et Akk. n. af et Adjektiv, men ogsaa i andre Tilfælde, f. Ex. hrœrðihöfuðit lítt þat Bp. I, 320; ek þóttumstnær þat (= nær svá dvs. saa nær, at der fattedes lidet) vaka Heilag. I, 63915. 2) at, = at, t. dass; sagði sönn tíðendiaf ferðum Þorgils ok þat hann hafðieltan Hrafn á fjöll upp Sturl. I, 2409;þat má ek vel gera at segja þér þathann hyggr at vera keisari yfir Mikla-garði Partalop. 351.

Part of speech: n s

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᚦᛆᛏ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.