Þegn

þegn

þegn, m. (ght. degan, ags. þegan) 1) Mands-person, Mand, = sveinn (jvf ght. degan-kint, = sveinbarn); hvat þegna er sjáhinn orðfœri maðr Post. 22120 (Ap. Gj.17, 18); spurði greifinn hvat þegna (&vlmanna) hann væri Post. 22714 (Ap. Gj.21, 38); jvf hverr er sá sveinn sveina,karl karla Hárb. 1 fg. 2) en af defrie Mænd som ere skyldige at tjene sinKonge eller Fyrste (dróttinn); várumþrír tigir, þegnar vígligir Am. 51 (jvfVöls. 17421); a) i Modsætning til Fyrstenselv; hann vill vera yðvarr dróttinn, efþér vilit vera hans þegnar OH. 1268;þér eigið góðan konung, en hann þegnaílla Fm. IV, 341. b) i Modsætning tilTrællene; allir menn eigu áfang jafn-mikit bæði þegn ok þræll Gul. 929;þat er bœn mín við yðr ríka menn okúríka, sæla ok vesala, þegna ok þrælaok alla alþýðu, unga menn ok gamlaok konur, at þér látit kristnast o. s. v.Flat. I, 5520; stefna saman þegn okþræl Flat. II, 23531; Stj. 57924; lét hannskera upp herör at þeim Birkibeinumok bjóða þangat þegni ok þræli Fm.VIII, 614. 3) Tjener i Alm. = lat.servus; eru sumir englar myrkra, ermenn kalla djöfla ok þegna fjándansHeilag. I, 35028; Daniel guðs vinr okhans hinn bezti þegn Hb. 1927; ekem þínn son ok enn heldr þegn ok þjónn (= servus tuus et filius tuusego sum) Stj. 63813 (2 Kong. 16, 7); jvfþegna, þéna. 4) Kongens Tilkom-mende hos den som havde dræbt hans þegn, = mannsgildi, þegngildi Landsl.4, 14 (jvf 122); DN. V, 887. 23026; lúkaoss fullan þegn ok 8 merkr í friðkaupDN. I, 2976; gjaldi konungi halfan þegn(= halft mannsgildi, halft þegngildiEids. 1, 3) Eids. 2, 311.

Part of speech: m

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᚦᚽᚵᚿ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.