Þræta

þræta

þræta, v. (tt) bestride, modsige, ved sin Paa- stand benegte; Ingjaldr bað hann eigiþræta Laxd. 14 (2720); med Objektet til- føiet i Gen.: eigi mun þú þess þurfaat þræta, því at ek þykkjumst vita, atþú ert þessa verks sannr Flat. I, 55618jvf Bp. I, 70434; Laxd. 13 (2116); þrætaí móti dvs. modsige: þrætt mun vera ímóti, ef eigi vita vitni áðr hvat þérhafit saman átt Nj. 53 (8220); sem kon-ungrinn þrætti í hug sínum móti þess-um tveim fangarum heiminum ok hanshafnan Barl. 1483; þræta við e-n (dvs.disputere med en, = lat. contendere)SE. I, 281; þræta um e-t dvs. være uenige, tvistes om en Sag: um þetta þrættuþeir, ok tóku Gunnlaug til órskurðar-manns hvárirtveggju um þetta málGunl. 8 (2331); nú þræta menn umlögmál, ok má þá ryðja lögréttu tilGrg. I, 21325; þrætast á um e-t dvs.tvistes om noget, Stj. 55910.

Part of speech: v

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᚦᚱᛅᛏᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.