Vanr

vanr

vanr, adj. blottet for noget (e-s); handarem ek vanr, en þú hróðrs vitnis Lok.39; jós ok armbauga mundu æ verabeggja vanr, Bragi! Lok. 13; hann er vamma vanr Hm. 21; Andspillis vanrþú skalt æ vera góðrar meyjar GýmisSkírn. 12; vön geng ek vilja vers okbeggja Sig. 3, 9; vön sé sú vættr versok barna Guðr. 1, 23; láta þeir allirnekkvers at vant of þjónkon við guðHomil. 592; mikils er á mann hvernvant er mannvits er Hamd. 28; varþeim vettugis vant ór gulli Vsp. 8; velkeypts litar hefi ek vel notið, fás erfróðum vant Hm. 107; era mér gullsvant í görðum Gýmis Skírn. 22; talaðihann lengi við konung, því at konungiþótti orðs vant er annat var talat (dvs.fordi Kongen altid havde Lyst til at høremere) Flat. I, 3766; varð þeim tveggjakvígna vant (dvs. de mistede, savnede toKvier) Vígagl. 723; Erni varð vant umhaustit 60 geldinga Flóam. 6 (12429);Nj. 16 (2622); hverega tungu er maðrskal ríta annarrar tungu stöfum, þáverðr sumra stafa vant, af því at eigifinnst þat hljóð í tungunni SE. II, 128;í þeim stað höfðusk þær við lítils vant20 vetr Post. 1301.

Part of speech: adj

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᚠᛆᚿᚱ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.