Venja

venja

venja, v. (vandi) 1) vænne, gjøre en vant (jvf vanr) til noget; venja sik árvak-ran, hryggvan dvs. vænne sig til at være aarvaagen o. s. v. Kgs. 527. 72; venjae-n e-u: gestrisni vandi hann sik Hei-lag. II, 2808; vandist hann því þegar áunga aldri at ræna ok at drepa mennOH. 21221; optliga skaltu fylkja liðiþíno, at þat nemi bardaga list ok venistvápnfimi Alex. 431; lengi hefi ek nú áskipum verit, en nú mun ek verða atvenjast hestinum um hríð Fm. IX, 565;venja fé í akra Fm. VII, 357; venja e-nvið e-t: fór bóndi þangat til (tjarnar)ok vandi þá við sund Flat. I, 13227jvf Fm. I, 7820; venjast við e-t (f. Ex.íþrótt, leik, skot) Flat. I, 13228. II, 11816;Fm. VI, 5; venjast á e-t Homil. 525;venja e-n af e-u dvs. vænne en fra noget,af med noget: þá var hann af brjóstivaninn Flóam. 24 (14826); hafði af van-izt (dvs. vænnet af med) styrjöld ok úfriðiAlex. 1711 jvf Leif. 4830; venjast m. Inf.dvs. vænne sig til (at gjøre noget): vandistEinarr optliga at ganga til tals viðEgil Eg. 82 (20521) jvf Fm. VII, 1013(Hkr. 67119); Heilag. I, 26913. 2) øve, oplære: a) tæmme Dyr: þar keyptiAuðun eitt bjarndýri vel vanit Fm.VI, 2988; sendi hann yðr einn hvítanfugl vel vandan, ok bað venja enn betrheðan í frá Fsk. 2126; þat var hvíta-björn fulltíði ok vandr ágæta vel Krók.2311. b) opdrage Barn; var þat almælt,at engi börn væri svá vel vanin, semþeirra börn í öllu heraði Bp. I, 1299;barn var ek ok ílla vanit, er ek hlýddaráðum úvita Klm. 1976. 3) gjøre no- get til Sædvane; venja göngur, komur,til e-s staðar Mar. 14315; Vatsd. 18 (3132);Eb. 22 (3510); Flat. I, 3032; venja komuraf dvs. afskaffe, saa at det ikke vedbliver at være nogen Sædvane, Flat. II, 14918;venja e-t af e-m dvs. vænne en af med noget, Bp. I, 6871; venjast á dvs. blive til Sædvane: þat vandist á at Þórisstöð-um, at þar hurfu gymbrlömb 2 grá-kollótt hvert vár Þorskf. 6316; hlýzkbetra af þér en vér hugðum, ef slíktvensk opt á Sturl. II, 27036; venjastsaman: einn þjónustusveinn föður henn-ar gerist henni mjök kærr af heimol-leik ok nákvæmi þjónostunnar, þar tiler þat vandist saman, ok gengr út íholdliga ást með fullu verki milli karlsok konu Mar. 29822 jvf &vl.; helgirmenn venja svá at þeir kviðja sér optlofaða hluti Heilag. I, 24020.

Part of speech: v

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᚠᚽᚿᛁᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.