Viðr

viðr

viðr, m. (G. -ar, N. Pl. -ir, A. Pl. -u & -i) 1) Træ paa Roden, lat. arbor; hann sáeinn íkorna í viðum uppi Flat. II, 16910;sól rýðr á viðu á morgin (jvf sól rýðrfjöll) Trist. 3; hinn þriðja tók hannhöndum ok hengði þar á viðinum El.266; engi viðr né eik vil yðr þjónané lúta MaG. 1329 jvf 32; ef maðr höggrskýlihögg á viði GráG. 47420; ef viðrvex of þjóðbraut þvera GráG. 4769. 2) Tømmerstok, Træstok. DN. V, 6122(= sperra 6211. 15); hafði keypt margaviðu til skálagerðar Sturl. I, 2830; rjáfritgékk í sundr, bæði viðirnir ok þekjanfrerin Grett. 851; ef viðr kœmr (dvs. dri-ver i Land) á fjöru manns GráG. 5101;yfir díkin - váru brúar ok lagðir yfirviðir EG. 72 (1724); viðir om Trævirketi Fartøi Mar. 9425. 28 (jvf innviðir). 3) Mast, = viða 2, tré, siglutré; reistuþeir viðu ok settu upp segl sín OH.16512; Fm. VIII, 146 &vl 4) Skov;hann villist á viðum Post. 20031; léthann fara til skógarins ok ríða þvíheitu á limar ok kvistu viðarins Fm. VI, 15311; vér riðum ór viði einumEl. 5311; sól gengr til viðar (dvs. gaar ned, jvf sól gengr í ægi og det færøiske sólin ferr til viðar i Antiqu. Tidskr.1849-51 s. 67. 307; gs. um nat -siþan sol ær undir viþi ØstG. Refst.12: pr.). Alex. 60. 5) coll. Træma- terialier; H. átti skála á velli ok vildikaupa til góðan við -, hann ferr núok falaði viðinn at austmanni Vem. 96. 8jvf Vatsd. 16 (2726); Nj. 2 (417); GrG. II,21027; tendraðist eigi skjótt, því atviðrinn var hrár - -, kom A. innmeð viðum Flat. I, 34227 jvf Sturl. I,2347 fg; GrG. II, 1116 fg; Fm. IX, 4416;GráG. 475; eitt hundrað viðar hafðieptir orðit Sturl. I, 2831.

Part of speech: m

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᚠᛁᚦᚱ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.