Annr

annr

annr, adj. kun upers. e-m er annt dvs. enhar noget som han tænker paa, syslermed, stunder efter, som er ham magt-paaliggende; síðan er honum þat annastat byrgja bæði augu Mar. 10524; K.lét sér svá annt til borgarinnar atfara, at hann kvez eigi mundu dagsat bíða Konr. 7755; hvat er nú anntmínum einga syni dvs. hvad ligger numin eneste Søn paa Hjerte, Gróg. 2;sagði sér annt (dvs. at han havde travelt)um daga Vem. 4; mörgum var anntheim dvs. længtes efter at komme hjem, Fm. XI, 278; hann tók til hans (somvilde søge Tilflugtssted i Kirken) ok kvaðhonum eigi annt í kirkjuna, en annarrhjó til hans Sturl. II, 16627; ekki erannt um þat dvs. det haster ikke dermed,det er ikke magtpaaliggende, Svarfd. 22;hví er ykkr allannt til at deyja Flat. I,38219 jvf 31812; með engu móti máÓlafi konungi vera annara til at þatverði framgengt Flat. I, 31611; varhonum til þess annast at afhendaknöttinn Fm. III, 187.

Part of speech: adj

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛆᚿᚿᚱ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.