Ást

ást

ást, f. (N. Pl. -ir) Kjærlighed (for anst af unna) til nogen; heit kann verða höfðin-gja ástin (dvs. Kjærligheden til sin Høvding)Flat. I, 49929; sé við meyjar ást okmanns konu (dvs. vogt dig for Kjærlig- hed til nogen Pige eller en Mands Hustru jvf Sigdrif. 32) Völs. 13214 (Fld. I, 171); fella ást til e-s dvs. fatte Kjærlighed til en, Trist. 3; fyrir ást hertogans dvs.af Kjærlighed til Hertugen, Heilag. I,54720; jvf Str. 838; fella ást við e-nHeilag. I, 45931; leggja ást við e-nd. s. Fm. VI, 121; Þorskf. 5723; haldaást við e-n dvs. holde fast ved sin Kjær- lighed til en, Mar. 12923; hafa ást áe-m dvs. have, føle Kjærlighed til en, Fm.IV, 182; Alex. 126; Flov. 13029; Heilag.I, 64018; e-m leikr ást á e-m dvs. føler Kjærlighed til nogen, Barl. 101; hafaást e-s dvs. være i Besiddelse af ens Kjærlighed (jvf vili), Trist. 3; ástþeirra berr í sundr dvs. det bliver forbi med deres Kjærlighed, Trist. 3; eignastástir e-rrar dvs. vinde ens Kjærlighed, SE. I, 174 jvf Hamh. 29; geta ástire-rrar Vem. 3035; Pl. ástir ellers om indbyrdes Kjærlighed mellem Mand og Kvinde; vel er um ástir okkrar Nj.15; takast þar með þeim ástar miklarLaxd. 24. 69 (19913); með þeim tókustupp ástir góðar ok brátt gátu þauson saman Jómsv. 608; var þeirra hjú-skapr jafnan úhœgr og sögðu menn, athon ylli því meirr en hann, en þóvoru ástir miklar af henni; þeim varðnú barns auðit Sturl. I, 30229; hér ernú ástin mín dvs. dette er min Yndling, Sturl. I, 26223.

Part of speech: f

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛆᛋᛏ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.

Also available in related dictionaries:

This headword also appears in dictionaries of other languages related to Old Norwegian.

• Old Danish - Otto Kalkar's Dictionary
• Old Norse - Cleasby & Vigfusson Dictionary
• Old Icelandic - Geir Zoëga's Dictionary