Bœn

bœn

bœn, f. (N. Pl. -ir) Bøn, Begjæring, =bón; er sú bœn Kveldulfs ok allra várat þú takir við Þórolfi vegsamligaEg. 8 (1311); hvat má mest fyrir guði?bœn ok ölmusugerðir Bp. I, 37012;standa á bœnum Heilag. I, 20523. 30.56431; liggja á bœnum Klm. 52914;vera á bœnum dvs. være sysselsat med at bede, Heilag. II, 27512; hón varlöngum um nætr at kirkju á bœnumsínum Laxd. 76 (2208); vera staðfastrá bœnum dvs. være varagtig, vedholdende i at bede, Heilag. II, 27514; fella bœnat e-m, til e-s dvs. bønfalde en, Heið. s.30511; Leif. 18325; biðja bœnum sínumdvs. bede sine Bønner (som man pleier eller skal bede), Heilag. I, 27426; Hom.1541; biðja bœn sínni, bœnar sínnar tilguðs dvs. bede til, gjøre sin Bøn til Gud, Post. 1735; Kgs. 702; s. tok rolluor pússi sínum ok söng af bœnirsínar ok söng Augustinus bœn meðanliðit bjóst Sturl. I, 37322 (jvf N. Mag.I, 4033. 41314, hvor der ogsaa omtalesen af Augustinus forfattet Bøn, derbrugtes af dem, der vare dømte fraLivet, som en Forberedelse til den demforestaaende Død); er V. hefir úti bœninatil guðs dvs. er færdig med, har fuldendt Bønnen til Gud, El. 3711; halda bœnumfyrir e-m dvs. bede for en (til Gud),Heilag. I, 67021; beiða e-m bœnar d. s.Heilag. II, 4115; bað þá hvárntveggjaþeirra bœnar þeirrar, er þeir skyldi sætt-ast dvs. bad dem da begge, at de skulde forliges, Fris. 6015; jvf OH. 620; skaltuveita mér bœn þá, er ek mun biðjaþik Nj. 15 (267); jvf OH. 618; gefmér bœn mína, þá er ek bið þik í dagHeilag. II, 6372; guð heyrði bœn hansStj. 535; jvf Kgs. 705; fékk hann griðat bœn manna Sturl. I, 34324; gerðihann þetta eptir bœn þeirra Fsk. 2926;mego menn bœnir geta þar dvs. derblive bønhørte, faa sine Bønner opfyldte, Post. 21127; þessi staðr var einkanligatil þess kosinn af guði, at menn þægi þarréttar bœnir dvs. der skulde faa det hvor- om de bade retteligen, Heilag. I, 70015;góðr bœna dvs. villig til at gjøre ellergive hvad der bedes om: konungr vargóðr b. Klm. 4831; skolum vér ok þvítrúa at hón sé öllum várkunnlátari okbetri bœna Homil. 835; hann var innbezti bœna Klm. 39513; jvf Thom.18814.

Part of speech: f

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛒᚯᚿ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.

Also available in related dictionaries:

This headword also appears in dictionaries of other languages related to Old Norwegian.

• Old Icelandic - Geir Zoëga's Dictionary