Firra

firra

firra, v. (rð) 1) bortfjerne; firra e-n aug-um dvs. tabe en af Syne; þegar er hannfirði Þórð augum (dvs. saasnart Þ. varkommen ham af Syne, = þegar er þeirbrœðr eru skildir Mork. 3618) Fm. VI,20117; þegar þeir firra Odd augum Fld.II, 20012 jvf &vl 2) berøve en noget (e-ne-u), som tilhører ham (jvf vera e-u fjarris. 427 a41); firra e-n lífi Am. 40 (42);firra e-n frændum Am. 52 (56); þó athann væri firðr ríki ok sínu fóstrlandi(= lýðum ok láði L. 5) Flat. I, 4951;firra e-n festarkonu sínni Grág. 16019;hverr sem niðr drepr kýr eða brottflytr, ok firrir hann þann prest, ereptir hann kemr, fyrrnefndum kúm,þá - Stat. 26213. 3) unddrage ennoget (e-n e-u, e-n við e-u) saaledes atdette ikke faar nogen Indflydelse paaeller Magt over ham, at det ikke rammerham; hvertki er maðr fylgir kono tilþess, er hann firrir hana í því ráðilögráðanda Grg. II, 5017 (Grág. 1801);þat finnst boðit, at fyrir útan sálu-tjón (dvs. at i Tilfælde af at man kangjøre det uden Skade paa sin Sjæl)firri maðr mann foraði Bp. II, 6814;eigi aflit ok eigi hlífarnar máttu tilfulls firra þá sárunum, því at Getuliok Mauri vóru fleiri ok sóttu af öllumegni Pr. 31412; þó at þetta (nL. atbera járn) sé nökkur þreynging, þá skalþó þat gera at firra svá konuna ámæliok sjalfan mik Flat. II, 19512; þér hafitalla spekt látit at baki yðr, ok þann semyðr vildi firra bölvan þeirri, sem yðr varbölvat -, at þeim hæddut þér Heilag. I,3042; viðr því, sem eptir ferr ok þarfylgir, firri sjalfr guðs son oss ok frjálsioss Stj. 15222; sendu (dvs. send þú) ossfullting skjótrar miskunnar þínnar íþessum háska firrandi oss við bráðumdauða Mar. 103133. 4) forebygge, at engjør noget (e-n e-u), som han er fristet tileller i Begreb med at gjøre; þat varheldr trúleikr ok góðvili við yðr, ensvik, at firra yðr þeirri úhœfu at drepaOdd Fm. VI, 38317 (Mork. 1902); firrae-n glœp, úhappi Fm. VII, 1612. 14(Mork. 1944. 13); jvf Ljósv. 2743; þikkisthann þá firra sik sonar drápi dvs. fri-tage sig, slippe for at dræbe sin Søn,Post. 15211; hann firði sik hvívetnaþví (dvs. afholdt sig fra alt det), er guðslög banna Hom. 14632. 5) firrast e-tdvs. fjerne sig, eller holde sig borte fra et Sted, sky noget, afholde sig der-fra eller søge at undgaa det; Baglarfirðust heldr borgina ok bœinn Fm.VIII, 3574; svá berr rás hennar (nL. sólar) til, at hón firrist þá staði stundum,er hon nálgast stundum Kgs. 1019; sávér þann helzt várn kost at firrast fundhans ok forða oss Eg. 17 (323); vildihann ok at líkamligri samvistu firrastalþýðu þys Bp. I, 4629 (Fm. I, 172);ef hann vil firrast hann eða flýja Grág.I, 10420 (Grg. II, 416); ef kona firristbónda sínn Grág. 18619 (Grg. II, 5519);eigi er at dylja þessa, vinr! þú veittirhonum banasárit, firrst þú eigi gæfuþína VígagL. 2355; firrast flærðastafi,forn rök Sigdrif. 33; Lok. 25.

Part of speech: v

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᚠᛁᚱᚱᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.

Also available in related dictionaries:

This headword also appears in dictionaries of other languages related to Old Norwegian.

• Old Norse - Cleasby & Vigfusson Dictionary
• Old Icelandic - Geir Zoëga's Dictionary