Hæll

hæll

hæll, m. (G. -s, N. Pl. -ar) Stok, = áss,súla. HeilaG. I, 2647 jvf 26440; OH.2506 fgg (Flat. II, 38715; HeilaG. II,28013 fg); taumr hestsins var bundinn viðhæl einn, er stóð í mýrinni Fm. VI,33424 jvf 33510 (Mork. 9023); skyldiþar (hvor der skal være holmganga)setja niðr hæla þá, er höfuð var áöðrum enda, þat heita tjösnur Korm.863 (2029); ef þú tekr mína 7 lokka -ok bindr ramliga við einn hæl háfanok setr hælinn í jörð niðr (&vl viðeinn jarðfastan hæl, VulG. clavum hiscircumligatum terræ fixeris) Stj. 4172(Domm. 16, 13); naar hæll SE. I, 5847nævnes blandt de til et Skibs Inven-tarium hørende Gjenstande, betegnes der-ved maaske det samme som ellers kaldes áss, se under dette Ord; se elrihæll,festarhæll, grindarhæll, hurðarhæll. 2) Knag paa Leskast (ljáorf) Flat. I,52215.

Part of speech: m

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᚼᛅᛚᛚ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.