Halla

halla

halla, v. (að) 1) bringe i en skjæv, skraa, hældende Stilling, m. Dat. halla tunnuHeilag. I, 16934 fg; eru þau lönd sumubyggjandi. er jafnt liggja undir (&vl jafngegnt liggja) úsköddum (vel rettere úskáðum dvs. perpendikulære, jvf skáð-um Kgs. 5013), en þau lönd, er hónkemr at með hölluðu skini, þá máþau vel byggja Kgs. 1612 (Brenn. 2120); ef feldir væri á hann (dvs. Orm-inn langa) stórviðir ok hallat svá til,at auðveldliga mætti ná uppgönguFlat. I, 48932; úkyrrist Þ. mjök okróast um ok hallar skipinu ymsa vegaFbr. 10035; upers. hallaði honum (dvs.karfanum) svá, at sjór féll inn áannat borð Eg. 60 (13628); seig at hon-um svefn, ok hallaði hann sér í knéhenni Flat. I, 28034; m. Akk. hallaðisik á ymsar hliðar yfir söðulbogaKlm. 2922; hallast v. r. helde sig tilden ene Side, Flat. I, 49112; hann hall-aðist undan högginu Fm. VI, 6611;stálhúfan var hölluð á höfði ÁskatliSturl. I, 37516; rœddi maðr um, atspjótit væri hlykkir einir, annarr maðrsvarar -: þat hefir hallast mjök ígoðabeinunum Sturl. II, 326. 2) bringe noget i en saadan Stilling eller til attage en saadan Gang, at det derved gaarud over en til hans Skade, medensderimod den anden har Fordel deraf (jvf skakkr 2), m. Dat. þótti hannmjök halla sögunni Fm. IV, 26120 (jvfFlat. II, 23031); hallaði meirr dómieptir vilja sínum en eptir réttindumKgs. 2623; konungi líkaði ílla, ef dóm-om var hallat frá rétto OH. 3639 (Flat. II, 17027); at hvergi sé réttum dómihallat fyrir einna hverra þessarra hlutasakar Kgs. 14525; hón (nl. justitia) -vápnar lögin ok verr réttindin okhallar engan veg sínu réttsýni Alex. 7031; med Personen som har Fordelderaf tilføiet i Dat. med Præp. eptiruden Objekt: þótti Norðmönnum hann (dvs. Birgir jarl) mjök halla eptir Dönumdvs. holde med de Danske, tage Parti meddem, Fm. X, 591; med Personen somdet gaar udover, i Akk. efter Præp. á:sýndist hann haldr optarr halla gerðumá klerka en (á) óvini sína Bp. I, 68625;hallar (upers.) taflinu á Agulandum dvs.A. begynder at tabe i Spillet (jvf hníga á)Klm. 20125; bardaginn hallaðist á þá dvs.Kampen tog en Vending til deres Skade, OHm. 278; jvf Sturl. II, 5418; tók þáat hallast taflit svá, at öðrum varkomit at máti Bp. II, 18631; hallaðistmannfallit, bardaginn í líð Kolbeinsd. s. Sturl. II, 554. 25; halla orðum tile-s dvs. lade Ord falde om noget, Fm. IX, 33225; Konr. 5431; at eigi hallaðistþeir eptir sínni trú (lode sig af sin Troforlede til Partiskhed) í dómi Heilag.II, 25821; hallast til vináttu við e-nFrs. 11620; hallast til við e-n, til mótsvið e-n dvs. slutte sig til ens Parti, Fm.VI, 1861; Flat. II, 703. 3) bringe detdertil, at det er paa Heldingen mednoget, at det gaar ned af Bakken der-med, at det aftager og nærmer sig sinEnde, m. Dat. eigi hefi ek hallat virð-ingu þínni Ljósv. 1235 fg; sá er á annanlýgr, ok öðrum líkar at ámæla okhalla, veit úgjörla, hvat sér sjalfumkann at falla Str. 1626; er hallaði vetriFld. II, 55223; at hallanda vetri Kgs.128; er hallat sumri Sturl. I, 322; þegarsólu hallar dvs. Solen nærmer sig sinNedgang, Þ.Jón 2822 (125 b29); frétti T.,hví þat sætti, at þar er byrgt fé ígrindum, þegar út hallar (= hvert kvelds. 5012); ek veit ok, sagði hann, atmenn varast at verða úti staddir þegaraptnast Trist. 10 (s. 5016); E. skipaðisauðamanni sínum, at hann skyldisnemma upprísa hvern dag ok fylgjasólu meðan hæst væri sumars, okþegar er út hallaði á kveldum, skyldihann halda til stjörnu ok vera úti meðsólsetrum Ljósv. 1430. 4) tage, haveen afvigende Retning; í villistigum þeim,er frá hölluðu siðligum þjóðgötumKgs. 13.

Part of speech: v

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᚼᛆᛚᛚᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.

Also available in related dictionaries:

This headword also appears in dictionaries of other languages related to Old Norwegian.

• Old Norse - Cleasby & Vigfusson Dictionary
• Old Icelandic - Geir Zoëga's Dictionary
• Old Swedish - K.F Söderwall's Dictionary