Hamingja

hamingja

hamingja, f. 1) Skytsaand, der antogesat følge et Menneske gjennem Livet, delsusynlig, da den paa en Maade faldtsammen med Menneskets Sjæl, dels syn-lig i en eller anden helst fra den men-neskelige forskjellig Skikkelse (jvf hamr,hugr, fylgja, gipta). Vafþr. 48 fg; ektreystumst mínni hamingju bezt ok svágæfunni Fm. VI, 16519; efaði hannum -, hvárt þat mundi vera vitrligtráð at treysta svá hamingjuna Heilag.II, 16140; er þat mítt ráð heldr athætta eigi til þess at etja hamingju viðÓlaf OH. 616 (Flat. II, 657). Ved et Men- neskes Død antog man, at den søgte sigTilhold hos et andet, især af sammeSlægt (jvf ættarfylgja): hann þóttistsjá konu eina ganga útan eptir her-aðinu, ok stefndi þangat til Þverár,en hún var svá mikil, at axlirnar tókuút fjöllin tveggja vegna, en hann þóttistganga or garði á mót henni ok bauðhenni til sín, ok síðan vaknaði hann;öllum þótti undarligt, en hann segirsvá: draumr er mikill ok merkiligr,en svá mun ek hann ráða, at Vígfúss,móðurfaðir mínn, man nú vera andaðr,ok mundi kona sjá hans hamingjavera - ok hans hamingja mun leita sérþangat staðfestu, sem ek em VígagL. 911. Ligesaa synes man have antaget,at et Menneske endnu i sin Livstidkunde overlade en anden sin hamingja,saa at den fulgte ham med sin hjel-pende Virksomhed, eller at man, som detkaldtes, kunde leggja til við e-n, meðe-m sína hamingju Flat. II, 745 fgg (jvf7432); Laxd. 21 (4723); Heilag. I, 66723. 2) Lykken (lat. fortuna) som tildeler en-hver sin Lod i Livet; þú en ústöðugahamingja! fyr hví viltu ræna konung-inn - svá dýrligu lífi Alex. 234; ertunú svá aldri kominn, at þér væri málat reyna, hvat hamingjan vil unna þérVatsd. 2 (427). 3) Lykke som falder iet Menneskes Lod, lykkeliggjør dets Liv; mikils man Jóni þessum auðit verða,ok langæligar nýtjar munu menn hafahans hamingju Bp. I, 22929; þær einarspurnir hefi ek frá honum, at hann hafimeiri verit í hreysti en hamingjuÞorskf. 6525; hversu honum mundigangast til ríkis eðr annarrar hamingjuFlat. II, 42513; V. - sendir öllummönnum þeim, sem -, heilsu ok ham-ingju (= lat. salutem NL. I, 4537) ínamne Jesu Christi NL. I, 4553; varðþat umsíðir, at eldrinn sloknaði meðguðs miskunn ok hamingju konungsSturL. II, 11222; sjá sveinn - skalheita Þorsteinn, ok mun ek þess viln-ask, at hamingja mun fylgja Vatsd. 13 (2322); hamingju mót er á þérVatsd. 5 (1115); vera má, at þat sé tilhamingju várrar ættar Vatsd. 5 (1121);hamingja e-s Alex. 2226; Vatsd. 5 (1031);einn dugandismaðr fullkomins góðleiksverðr höfðingi ok hamingja allrar ættarsínnar EL. 106.

Part of speech: f

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᚼᛆᛘᛁᚿᚵᛁᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.

Also available in related dictionaries:

This headword also appears in dictionaries of other languages related to Old Norwegian.

• Old Norse - Cleasby & Vigfusson Dictionary
• Old Icelandic - Geir Zoëga's Dictionary