Hœfa

hœfa

hœfa, v. (fð) 1) give noget (e-u) Retningenmod et vist Maal (til e-s); þína hœgrihönd ven þú at hœfa vel glefju á lagiKgs. 8410; hann hœfði svá sínu and-svari, at - Thom. 931; spurði hónhann, hversu hón skyldi sínni bœnbezt hœfa til guðs miskunnar dvs. medsin Bøn bedst søge at vinde Guds Naade, BarL. 924; hœfa e-u e-n veg dvs. ind-rette noget paa en vis Maade: nú máttuhœfa svá til skoti þínu, at mér verðiekki mein at Didr. 943; svá hafðismiðrinn til hœft, at eigi var ofdjúpthöggit ok eigi ofgrunnt Fm. X, 32110;svá hafði N. glöggliga til hœft umgröftinn, at - Fm. VI, 14928; hannhœfði svá til, at eigi skyldi þat fregna,at hann hafði þar í meiri efni, en kon-ungs vili var til Heilag. II, 3166. 2) træffe, ramme; þeir hœfa ok allt þat,er þeir skjóta til Fm. I, 92 (Fris. 573;Hkr. 7233); hann skaut manna beztaf boga ok hœfði allt þat, er hannskaut til Nj. 19 (2923); tók Hallvarðrtylft örva ok skaut á skip konungs,ok hœfði hvert sínn mann, er hann skautFm. VIII, 14018; greip einn knífsoddhvassan ok kastaði at sendiboðanumok vildi hœfa hann í brjóstit, en hannmisti hans en hœfði bróður sínn Bev.24137 fg; jvf Flat. III, 40631; þar skalnú þrifnaðr þínn við liggja, at þúhœfir skip Hallvarðar, þar skulum vérvið leggja i dag Fm. VIII, 3855 jvf 20;hœfast v. r. træffes, mødes, støde paahinanden, DN. I, 2156. 9. 11; hœfa á e-ndvs. træffe, møde, støde paa en, DN. II,15615; hœfast á dvs. træffe eller faldesammen med Hensyn til Tiden: vilda ek,at þat hœfðist mjök saman, at lið þatkœmi ok vér slitim talinu Laxd. 75(21510); ef þeir atburðir verða, at svámjök hœfist á með mönnum um búakvöð, at búar vilja þat borit hafa, atþeir kveddi jafnsnemma hvárir þá búa,er þeir kvöddu fyrsta Grág. 3262. 3) passe til noget (e-u); hœfðu Kjartaniþau klæði allvel Flat. I, 34017; máttuþá (naar du har set det blodige Spyd,hvormed min Søn blev gjennemboret)heldr muna, at þat mun hœfast oksár þau, er þú sátt á Ásbirni bróður-syni þínum OH. 12425; mér sýnisthœfa þveru frá því dvs. mig forekommerdet som det burde være omvendt, tvert-imot (= lat. mihi contra ea videtur)Pr. 2999 (SalL. Jug. c. 85 Beg.); hœfavið e-t d.s.: rœddu þat sín í milli,at þeim þótti þat mjök hœfast við,ok vissu eigi, hvat þeim þótti fram-arst, húsakynni Þóris eða húsabúnaðreða borðbúnaðr eða drykkr eða maðr-inn sá, er veitti OH. 17521. 4) værepassende, sømmelig, saadan som det skalvære, = vera at hófi, heyra 5; eigihœfir at drepa svá fagran svein Flat. I, 8030; kvað hann eigi mundu veraallskamt talit, ok kvað því hœfa atsitja AnaL. 18316 (Pr. 5713); kvað eigihœfa, at bœndr væri ræntir AnaL. 17320(Pr. 471); eigi hœfir annat, en geta þess,við, hversu - Bp. I, 1563; svá hœfir eigi,segir Ulfr, ek vil eigi, segir hann, berj-ast móti jarli, því at þat samir eigiFlat. I, 18636 (Fm. XI, 12328; Jómsv.* 1071 fg); hœfa vel d. s. Mar. 12531;med Personen, for hvilken noget sømmerseg, tilføiet i Dat.: hœfir oss þá (nL. eiða) vel at halda Flat. II, 11926; svávitr sem spökum konungi hœfði atvera Bp. I, 383 (Fm. I, 25921); mítthugskot segir varla hœfa mínni fá-vizku at kasta þeim átrúnaði, er - Flat. I, 11817 jvf BarL. 11124. 11222;hvat yðr hœfir at gera, eða hverjumyðr hœfir (= heyrir Fm. I, 28117) atþjóna Flat. I, 28420; hœfa e-m til =hœfa e-m, heyra e-m til: skulu þeirmissa alls nema þess lutar, sem þeimhœfir til (= peim heyrir til NL. II,35013) eptir lögum AKr. 545. 5) ind-træffe, hændes; þat hœfir honum, atsverðit er fast í umgjörðinni Fld. I, 701.

Part of speech: v

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᚼᚯᚠᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.

Also available in related dictionaries:

This headword also appears in dictionaries of other languages related to Old Norwegian.

• Old Icelandic - Geir Zoëga's Dictionary