Hvarfla

hvarfla

hvarfla, v. (að) 1) bevæge sig uden athave noget bestemt Maal, frem og til-bage, snart i den ene og snart i denanden Retning, rangle; barn eitt hvarfl-aði þar á hellunum fyri Guðmundi okfretaði, en sumir menn hlógu at Ljósv.1744; hvarflar í myrkrinu sem sjón-lauss maðr Bp. II, 6221; sá þeir, at(den blinde) Egill hvarflaði á holtinufyrir austan garð Eg. 89 (2286); maðrhvarflaði þar um land, er Randviðrhét Flóam. 27 (1525); hljópu þeir Þor-varðr þá á hesta sína ok riðu allirmeð honum, nema Jörundr gestr, hannhvarflaði þar eptir Sturl. II, 24614;þeir Þ. fluttust þaðan til kaupangsok hvaurfluðu þar í firðinum, ok erþeir vóru búnir at leggja út or firð-inum, þá - Mork. 13335; fiskar, erhvarfla í höfum Kgs. 335; fig. om Men-neskets Sjæl, Sind: þat (nl. okkarthjarta) hvarflaði meðal tveggja hluta,þat var ván ok ótti Heilag. I, 44415;Aroni hvarflaði hugr, ok hugsaði, hvelengi hann skyldi bíða þeirra Sturl. I,26729.

Part of speech: v

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᚼᚠᛆᚱᚠᛚᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.

Also available in related dictionaries:

This headword also appears in dictionaries of other languages related to Old Norwegian.

• Old Norse - Cleasby & Vigfusson Dictionary