Kalla

kalla

kalla, v. (að) 1) raabe, lat. clamare;allt folkit, er við var, kallar hátt (afGlæde) með hárri röddu, er þá nafnMarie jungfrú kallat þúshundrat sinn-um Mar. 6688 fgg; finnr hón þá, at hanner dauðr, ok kallar hátt með grátiMar. 120233; hverr er sá karl karla,er kallar um váginn? Hárb. 2; Þórirkallaði út á skipit Flat. II, 2591; léthann kalla skip frá skipi Flat. II, 30832;kallaði hann ok sagði Fris. 1022 (YngL.16); kallaði konungr ok bað létta af -Eg. 22 (4115); jvf Fm. VIII, 1423;kallaði Erlingr ok hét á lið sítt OH.18220; lét þá kalla til annarra skipa,at allir skyldi róa inn eptir þeim Flat.I, 39436. 2) kalde, ved Tilraab opfor-dre, tilskynde en til at komme; um kvelditkallaði konungr Aslák Fm. VII, 1614;lét þangat kalla menn SvíakonungsFlat. II, 4931 jvf OH. 10930; Eg. 18(3315); SturL. I, 717. 30032; VígagL. 139;kom í buzu várri - sakir þess, athann var kallaðr af várum - herraerkibiskupinum DN. VII, 1623; tilþess, er guð kallaði hann af heiminumFm. IX, 38319; m. Dat. þegar guðkallar þeim til sín DN. VI, 15933. 3) sige; ef landsdróttinn kallar svá, atumboðzmaðr hefir tekit af eign hans oknýtt sér Frost. 14, 25; at blótmennkalli eigi, at af hanum verði niðrfalllaganna Fsk. 2914; ef hann er svámikill manndómsmaðr, sem ek hyggok allir kalla OH. 351 (Flat. II, 3816);sumir menn kalla, at eigi sé sakleysií, þótt - Laxd. 19 (4127); hrafn atmeiði hátt kallaði: "ykkr mun Atli"&c. Brot. 11 (5); m. Akk. & Inf. meðþví, at þit - kallit guð ykkan svá mar-gar jarteignir gera OHm. 3621; kallaek betra spurt en úvíss vera Kgs.6135; ef sá kallast keypt hafa, er hand-hafi er at, at þeim manni, er þá vareigandi at, at (dvs. er) hann kvaðz kaupaFrost. 14, 27 (LandsL. 6, 177 fg); kallastsumir hafa látit fé OH. 5821; var Kalfrkallaðr, at verit hafi einn hverr mestrbóndi SturL. I, 32330; at kalla dvs. just saa meget at man kan sige det, men hellerikke mere, = at kalli (se under kall 2):váru þá sáttir at kalla Flat. II, 19839jvf 7323; létu sér líka þessa skipunat kalla Heið. 27 (35511); H. var krist-inn at kalla, ok blandinn mjök í trú-inni Flat. I, 26712; þó at líf hefði atkalla Stj. 43621. 4) kalde, benævne, med 2 Akk. Flat. I, 18819; Ríg. 18; þeirtaka hann ok kalla hann njósnarmannSturL. I, 39811; ef maðr kallar annanmann trollriðu NGKr. Anh. 1, 3 (NL. II, 32636 jvf 3083); hann var kallaðreptir þat Africanus Pr. 1092; kallasthvárki ulfr né björn, nema svá heitihann GuL. 1569. 5) paastaa, fremførenoget som sin Paastand i en Tvisteller Ordvexling; eigi þrætti hann (nL.Jesus), ok eigi kallaði hann, ok varaf öngum manni vörn hans sén í néeinum hlut Post. 34529; især i Forbin-delsen kalla e-m e-t dvs. paastaa at nogetskal tilhøre en: kallaði sér þá landitallt Fm. VII, 1807; jvf Flat. I, 22731;festi sá lög fyrir, er sér kallar LandsL.7, 612 fg. ed Præp. og Adv. á: 1) kalla á e-n dvs. raabe paa en, ved sitRaab søge at tilvende sig ens Opmærk-somhed: lætr Ólafr kalla á þá ok sagði,at hann vildi eiga tal við þá OHm.38 (jvf OH. 10930); Flosi gékk þá atdyrum ok kallaði á Njál ok kvazt viljatala við hann Nj. 130 (20026); hverrheyrði enn um aldr þau andsvör, erþeir féngu, er á þá kallaðu? BarL. 1146;jvf Fm. VIII, 16114. 2) kalla á e-ndvs. paakalde ens Hjælp: kallaði hann águð ok hinn helga Ólaf konung OH.2426; kölluðu þeir á nafn hans Fris. 44(YngL. 2). 3) kalla á e-n dvs. anklage en,gjøre ham Bebrejdelser: þeir kalla á mikfirir svikræði Ridd. 11813 jvf &vl 4) kalla á e-t dvs. gjøre Fordring paa noget, = kalla til e-s: Snækollr kallaði á búnökkur þar í eyjunum Fm. IX, 42321.- aptr: kalla e-u aptr dvs. tilbagekaldesom ugyldigt hvad tidligere er gjort, bestemt eller lovet, Rb. 70 (15921). -at: kalla at e-m = kalla á 1: kallaat næframanni, ok geta víst eigi vakithann, svá sefr hann fast, Fld. II,26319. - eptir: 1) kalla e-n eptir e-mdvs. opkalde en efter nogen, = heita e-ní höfuð e-m (se under höfuð s. 166 b10),SturL. II, 8425. 2) kalla eptir = kallaaptr: klerkrinn sótti biskup at sínumáli, en Kolbeinn kallar eptir ok vileigi biskups dóm SturL. I, 21330. -frá: kalla e-n frá e-u dvs. bortkalde enfra noget, skille en ved noget: þá erOrmr er frá kallaðr (jarldóminum)Hák.Iv. 24815. - fram: kalla framdvs. kalde bort, = kalla frá: er at þeirristundu leið, er almáttigr guð vildikalla Sighvat fram af þessum heimiFlat. II, 3945. - til: kalla til e-s 1) raabe til en, kalde paa en, paakalde (an-raabe) hans Hjælp: köllum nú til guðs,ok man hann styrkja oss Gyð. 1514. 2) raabe med Begjæring om at faa noget: kalla til farningar Flat. II, 2467 jvfHárb. 1 fgg; se og kallaðarberg, kall-aðarland, kallaðarnes. 3) gjøre For-dring paa noget: GuL. 57 (311); Flat.II, 503. 6237. 17931; Fm. IX, 32725;Snorri kallaði þá til brynju sínnardvs. bad da om at faa sin Brynje, SturL.I, 30034; kalla til e-s við e-n dvs. hen-vende sig til en med Krav paa noget, SturL. I, 19516 (jvf 7410 fgg). - undan:kalla e-t undan e-m dvs. afkræve en noget,paastaa at en skal afstaa fra noget,ikke have noget dermed at gjøre: höfumvér kallat undan honum þetta málok undir þáfann ok appelerat til hansDN. III, 10126; höfum vér fengit síraEinari - - umboð undan at kallahverjum dómara, sem sik hér vil ísetja DN. IV, 2066.

Part of speech: v

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᚴᛆᛚᛚᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.

Also available in related dictionaries:

This headword also appears in dictionaries of other languages related to Old Norwegian.

• Old Norse - Cleasby & Vigfusson Dictionary
• Old Icelandic - Geir Zoëga's Dictionary
• Old Swedish - K.F Söderwall's Dictionary