Kyrr

kyrr

kyrr, adj. (ogsaa kvirr; gd. kver, gsv.quar Schlyter 500 a; got. qairrus) 1) rolig, uden Bevægelse; om Person: erturáðinn til at standa kyrr ok skjótasthvergi undan, ef ek skýt hnotina Flat.III, 40626; jvf Gísl. 11317; Laxd. 55(16123); vera kyrr dvs. forholde sig rolig, blive der hvor man er, Gísl. 481 fg; Bp. I,1819; Fm. VII, 15422; Vallalj. 274; farimeðan synkt (dvs. syknt) er, en sitikvirr meðan heilagt er, Eids. 2, 122 jvf&vl; þola kyrr dvs. forholde sig rolig ogfinde sig i hvad der vederfares en, Bp. I,63411; Heilag. I, 112; Fld. III, 22310;kyrr (mods. styggr, skjarr) sauðr Rb.10, 522 fgg; om Ting som ikke sættes iBevægelse, men som man lader urørt,hvorved man intet foretager sig: hannskildi sínni virðing þat vera boðit, athalda báðar sínar hendr kyrrar af (dvs.aldeles at afholde sig fra) öllu mein-lætiskyni við hvern mann Heilag. II,8229; eigi sekst sá maðr, er á vápniheldr, ef hann heldr kyrru, þó at ann-arr hrapi á vápn hans ok skeinist áGrg. I, 16612; halda kyrru fyrir dvs.holde sig rolig, i Ro uden at foretage sig noget, Laxd. 48 (1445); Nj. 139(22310). 150 (25825); Fm. VI, 4127; Pr.886 (Anal. 17423); Heilag. II, 51417; efþváttr er upp hengdr firi helgi, þá skalhanga kvirr -; ef lérept liggr á blikiok er út lagt firi helgi, þá má kvirtliggja um helgi Eids. 2, 164; mál siges liggja kyrt, naar man intet gjør der-ved: kvað nauðsyn, at slík mál lægieigi kyrr Vem. 248; vér mæltum þatmart, er vel mátti kyrt liggja (dvs.være usagt) Klm. 4789; þú lætr þámenn sitja kyrra hjá þessari umrœðudvs. du lader de Mænd unævnte i hvad du nu siger, Laxd. R. 422 jvf Laxd.49 (1726); Sigurð svein ok hans sárlátum nú vera kyrr dvs. lader os ikke ænse s. &c. Didr. 31828; þat værinæst mínu skaplyndi, at kaup þettaværi kyrt (dvs. urokket), sem við Bollihöfum stofnat Laxd. 47 (1412); bið ek,at þú lofir mér at stefna syni þínum,því at ek nenni eigi, at kyrt sé Frs.8715; er nú kyrt (dvs. der foregaar nu intet) þar til, er menn ríða til boðsNj. 13 (2426); jvf Flóam. 2 (12124);lét konungr þá vera kyrt (dvs. gjorde ikke noget derved) Eg. 5 (821); skal oknú kyrt láta vera fyrst OH. 14910;ef ek skylda ráða, myndir þú látavera kyrt (dvs. undlade, = láta vera)at kalla til Noregs OH. 5828; lát verakyrt, eigi skulu menn gefa at slíkugaum Gunl. 6 (21917); lát þú kyrtyfir því dvs. tal ikke derom, Flat. III,33321; sitja of, um kyrt dvs. forholdesig rolig, uden at reise nogetsteds hen, OH. 15830; Laxd. 22 (5511); setjastum kyrt dvs. give sig i Ro, slaa sig til Ro, Eg. 26 (5127); Flat. II, 53020. 2) sagtfærdig, lemfældig, saadan at manikke føler nogen Ulempe deraf, ikke berøres haardt derved; kyrr veðrátta Kgs. 1214;kyrt adv. (mods. hart): tak þú kyrtþar á, ek hefi sull á hendi OH. 17618;jvf Gísl. 2926; honum þótti ofkyrtklegit Bp. I, 46211; setti hann hælinní annat auga ok mælti við þjóninn:slá þú nú kyrrara dvs. ikke saa haardt, Flat. II, 38718.

Part of speech: adj

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᚴᛦᚱᚱ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.

Also available in related dictionaries:

This headword also appears in dictionaries of other languages related to Old Norwegian.

• Old Norse - Cleasby & Vigfusson Dictionary
• Old Icelandic - Geir Zoëga's Dictionary