Lá

lá

lá, f. (N. Pl. lár) 1) Søen, Vandet hvordet skyller op mod Strandbredden; hannhafði snœri um sik hvern dag -, hannhleypr út í lárnar ok bregðr í fiskinn(som fiskimenn havde kastet í flœðar-mál) oðrum enda á snœrinu Finb. 91; er þjónn gyðings kom til sjáfar -, þáþekþi hann, att tré flaut í lánni, okvildi taka Mar. XL16; líki Pompejusköstuðu þeir á sjó, ok reiddi þar ílánni Pr. 23223; jvf Post. 3345. 2) Blod? önd þau né áttu, óð þau néhöfðu, lá né læti né litu góða Vsp. 18(NFkv. 5 a2. 14 a6). 3) Haar? hár heitirlá SE. I, 540. II, 467. 550.

Part of speech: f

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛚᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.