Lýrittarvörn

lýrittarvörn (lýrittarvǫrn)

lýrittarvörn, f. lovligt Forbud, hvorvedman verr e-m e-t dvs. forbyder en noget (jvf verja e-t, e-m e-t lýritti). Grág.42713; nú verða þeir eigi sáttir á merki,ok eigi þeir lýritarvörn at verja (=þeir at verja lýriti Grág. 4222 fg) tilþeirra merkja, er þeir láta rétt, er þareigo land við fyrir útan - -; nú ræðrsá þat, er nýkeypt hefir land, at verjalyriti fyrir land, ok á sá eigi at standa,enda verðr hann útlagr um lýritar-vörnina Grg. II, 816. 11; þar er manni erland varit lýrite, þá skal hann þangatreka búfé sítt allt í þat horn landsins,er firr er lýritarvörninni Grg. II, 844(Grág. 42523); nú koma þeir hvárigirtil merkjanna eða er eigi til boðit atlögum, þá eigo þeir lýritarvörn, er þarátto land við fyr útan Grág. 42512.

Part of speech: f

Orthography: Johan Fritzner's dictionary used the letter ö to represent the original Old Norwegian (or Old Norse) vowel ǫ. Therefore, lýrittarvörn may be more accurately written as lýrittarvǫrn.

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛚᛦᚱᛁᛏᛏᛆᚱᚠᚯᚱᚿ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.