Muna

muna

muna, v. (man, mundi, munaðr) 1) ihu- komme, mindes; vildu, at ek Valföðrsvél fram telja, fornspjöll fíra þau, erek fremst um man; ek man jötna -,níu man ek heima Vsp. 1 fg; þú muntmuna marga hina fyrri menn Mag.2831 jvf 33; mantu þat, son mínn! hvathvárr þeirra mælti? man ek, segir hannFlat. III, 32327; lengi man þat, er ungrgetr GunL. 11 (2483); munu þeir þámein þaú, er þeir höfðu hér á líköm-om? öll munu þeir Elucid. 731 fg; látlafa (nL. fingrinn, köggulinn, som loddiá sinunum L. 125); muna þeir, er meinþiggja Ljósv. 24133; sveinarnir sátu áklettinum ok sá upp á þessi tíðendi,ok grét Þórir, en Sigmundr mælti:grátum eigi, frændi! en munum lengrFlat. I, 12932; eigi er fyrir því hugrvárr guðs líkneski, at hann muni sikok elskar ok skilr, nema fyrir því, athann má minnast, skilja ok elska (=lat. non propterea ejus imago est quiasui meminit mens seque intelligit acdiligit, sed quia potest meminisse, in-telligere ac diligere Bernardi Clarev. opera (Paris 1632) s. 10498 fg) Leif.18837; hugrinn má eigi vera í þessariheilagri þrenning, nema hann munihana undirstandandi ok elski; minnisthann þá guðs (= lat. consistere autemin illa non potest, nisi ejus memineriteamque intelligat et diligat; meminerititaque dei - Bernard. Clarev. opera s.104914 fg) Leif. 1896; muni þeir ok réttskíringarnafn barnanna, sem þau haldaundir biskups hönd Stat. 29215; spyrrÁstríðr, hvárt hann muni heitstrengingsína; hann kvezt ei muna Jómsv. 7024 fg;hann mundi þat, er Þ. prestr skírðihann OH. 118; hón mundi Snorra föðursínn OH. 23; hann mundi merkisgarðhafa gengit millum kirkjunnar ok SebúsDN. II, 11028; víst þœtti mér nú fróð-leikr í vera, ef ek mætta alla hlutimuna, er þér hafit mér nú kunnigagerva Kgs. 5031; ek ætla mik nú eigimuna þegar (nL. nafn guðs hit hæstaL. 23) -, ok man Þ. kráka muna -;Þ. segir: því er verr, felagi! at mérer or minni munat Bp. I, 42129 fg; sválengi sem ek maa muna ok aðra frásegja DN. III, 2812; þá lét Ólafr digristemna þing svá, at eigi var fyrr munatjafnfjölment þing OHm. 23; Noregr varsvá góðr undir hans ríki, at hann vareigi munaðr betri fyr útan þat, at eigivar kristni á Fm. X, 38112 (Ágr. 107);muna e-t eptir dvs. beholde noget i Er-indringen: hann skal ekki muna eptirþat, er hann yrkir Fld. III, 335; eigimæli hann - - svá langt saman, attorvelt sé þeim, er til hlýða, at munaeftir þat, er mælt er Leif. 17614; einskismanns orðfœri er at muna eptir, hversumikill uggr ok ótti, hörmung ok hræzlakom yfir allt folk í Englandi Thom.53517; muna langt fram dvs. mindes langtfra sig, langt tilbage i Tiden: at ætlonok tölo þeirra - ok Þorkels, es langtmundi fram ÍsL. 1; muna til e-s a) min-des, komme noget ihu: spyrr s. konungr,hvárt þeir Jómsvíkingar muni til heit-strengingar sínnar Jvk. 594; ek manekki til þess ílls, er þú görðir í vetrÆf. 95221; vitnaðo þeir, at engi Ótta-manna fór meðr bú sínu til Marstakkafyrr en A. á Óttom frá því, er þeirmáttu muna til (dvs. saa langt tilbage iTiden som de kunde mindes) DN. II,14610; b) bryde sig om noget, have deti Tankerne, ænse det: hann tók Ingi-björgu ok lagði í sæng hjá sér hverjanótt Birni ásjánda, ok hafði hún alltblíðlæti við hann en mundi ekki tilBjarnar bónda síns Fld. III, 30210;eptir þat lét kongr fá til meyjar 2fagrar, ok er þær kvámu til hans, tókhann at leika við þær til þess, at hannmundi lítit til Marmoriu Partalop. 173. 2) huske en noget (e-m e-t) som han har gjort, ikke glemme ham det, men bevaredet saaledes i sin Hukommelse, at manved given Leilighed gjengjælder ham det; hann (nL. Josef) skyldi þá muna þeimþat, er þeir höfðu selt hann YsmaelitisStj. 2268; skal ek nú, segir hón, munaþér kinnhestinn þann, er þú laust mérNj. 78 (1167); nú viljom vér - unnahonum innar œztu tignar hér í landiok fylgja þar at með öllum várumstyrk; hví myni hann oss eigi vel launaok lengi muna með góðo OH. 3440.

Part of speech: v

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛘᚢᚿᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.