Mýkja

mýkja

mýkja eller mýkva, v. (dannet af mjúkr) 1) bøie, bevæge, gjøre eftergivende ellermindre trykkende, formilde (jvf hœgja,lina, lægja, auðmýkja); hann hefir allasína elsku til þessarrar meyjar, hannfreistar optliga at mýkja hennar hugmeð blíðum orðum ok fögrum fyrir-heitum Mar. 9055; guð dróttinn mýkirsvá - harðan hug í heiðnu hjarta hús-bóndans, at hann - Post. 49820; sýndisthonum engill guðs ok bað hann fara tilhallar úhræddan, en hann lézk mundiupp lúka durom ok mýkva hug (=mýkja dramb Heilag. I, 59038) hanskonungsins Heilag. I, 56714; svá mýkþuorð hans þeirra hjörtu, at þeir tókumeð þökkum orð hans OT. 3019 jvfFm. X, 28810; konungr bað hann eigiá sik fella grimme reiði goðanna, heldrat hann mýkti sínn hug með - lítil-læti til þeirra þjónostu Flat. I, 8918;I. - kvað þat sannligast, at hann gæfisverðit í vald hans - ok mýkja sváreiði goðanna Vatsd. 17 (305); þú (nL.dróttinn) gengr á sjó sem á þurru landiok mýkvir hans skœðleik (= hœgirgrimd hans s. 21625) Heilag. II, 2197vildu þær ok hans hrygð ok mœðumeðr víndrykkinum mýkja Stj. 12429;hann - kallaði á mik ok bað mikmýkva kláða (mods. vekja kláða L. 23)á fœtinum Fm. X, 33125; eigi þarftuaðra lækning at fá liðinu heldr enmýkja sár ok sjúkan hug með gullinuAlex. 528; hin hœgasta jungfrú - mýk-ist við þeirra bœnir Mar. 9398; síðanman ek leiða aptr allan lýð svá mýktanundir þítt vald rétt á sömu leið sem -Stj. 53021; jarl tók henni heldr seintí fyrstu, en mýktist rœðan svá sem áleið, ok fékk hón þat erindi, sem hónvildi Flat. II, 46027 (Orkn. 14017); all-reiðr var konungr nú, en heldr þóttimér mýkjast skaplyndi hans áðr léttiEg. 62 (14528); hugði hann á þeirristundu mega mýkva konung ok komasínu máli í betra vingan við hann OH.2421; síðan tók Arnbjörn at mýkjast íorðum Fm. IX, 4468; karl mýkist nú,sem hann finnr, at biskupinn linastMar. 10531; mýkjast til e-s dvs. sluttesig til en: svá er frá sagt, at um allaþá menn, er mýktust til Magnúss kon-ungs, þeim var hann öllum linr, enhinom, er í mót brutust, þeim varhann grimmr Mork. 252 jvf víkjast tilhans L. 7 fg; mýkjumst vér við umrúmin dvs. lader os lempe os saaledes,at der bliver Rum for os begge Eg. 89(22611). 2) gjøre det bedre, taaleligerefor en (e-m); flytja þeir hann með sér- ok geyma sem einn orvita, en þófellr honum þat til léttis, at þeir eropiltar nökkurir, at hann kenna vel -;þeir mýkja honum ok lina sína nauð-gan, hvat er þeir máttu Mar. 105111;nú - mýkist henni sálugri nökkut til,þó at hennar sár mætti aldri jarteigna-laust grœdd verða Mar. 63543.

Part of speech: v

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛘᛦᚴᛁᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.

Also available in related dictionaries:

This headword also appears in dictionaries of other languages related to Old Norwegian.

• Old Norse - Cleasby & Vigfusson Dictionary
• Old Icelandic - Geir Zoëga's Dictionary