Óast

óast

óast, v. r. (Præt. óaðist og óðist) 1) for- færdes; þá er engillinn sá, at hón óaðist(= Vulg. turbata est), þá mælti hann:eigi skaltu hræðast (= óast Mar. 35811,Vulg. ne timeas) Maria! Mar. 1827 (Luc. 1, 29 fg); er lið Ólafs vissi þenna atburð,þá óðosk þeir mjök OHm. 1319; selrinnreis upp örðugr, ok var hann hærrimiklo en hón, þá óaðisk hón ok hét áhinn sæla Þorlák biskup Bp. I, 33522,hvor óþaþesc er en Feilskrivning, rettetved en Prik under det første þ ifølge L. Larssons Udgave S. 321. 32, i Lighedmed údádinsakr for údáinsakr EJb.26526. 2) frygte, være bange for noget (e-t); allir óðust hann (= Vulg. time-bant eum) ok trúðu eigi, at hann væriKrists lærisveinn Post. 29417; þat hefirhann sagt síðan, at þá hafi hann heldróazt (&vl helzt óttast) bæði eitrormaok annat, er þar bar við Konr. 7656;þó ek hitt óumk, at hér úti sé mínnbróðurbani Skírn. 16.

Part of speech: v r

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᚮᛆᛋᛏ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.

Also available in related dictionaries:

This headword also appears in dictionaries of other languages related to Old Norwegian.

• Old Icelandic - Geir Zoëga's Dictionary