Öndverðr

öndverðr (ǫndverðr)

öndverðr, adj. 1) modvendt med Bibegreb af Fiendskab (lat. adversarius, jvf önd-óttr, andskoti); konungr - mælti svá:öndurðr horfir þú við í dag Erlingr;hann svarar: öndurðir skolo ernir klóastOH. 183 (Flat. II, 3106); verð ek í önd-vert at leggja áðr en ek fá sigrat hannKonr. 4923. 2) fremad vendt, foran værende; í öndverðri fylkingu dvs. iSpidsen, den forreste Del af Fylkingen,Fm. VII, 336; Pr. 352; í öndverðuhöfði Pr. 43030. 3) hørende til Be- gyndelsen eller det første; á öndverðumvetri dvs. i Begyndelsen af Vinteren, Fm.XI, 208; í öndverðan vetr d. s. Eb.18 (2122); öndverðan vetr d. s. Gunl.9 (2361); kómu heim ok váru heima ofvetrinn, en of várit öndurt fór Þ. suðrat fjárfari sínu Anal. 18117 (Pr. 7124);hefir hann þat sagt, at H. - mun veraí kaupstefnu öndurða þessa viku Heið.24 (3448); hann var ok at kirkju mikinnluta nátta, bæði öndverðar nætr okofanverðar dvs. baade ved Nattens Begyn- delse og dens Ende, Bp. I, 4314; sagðierkibiskupi ok öllum kórsbrœðrum fráöndverðu til ofanverðs (dvs. fra Begyn-delsen til Enden), hverja miskunn hannhafði þegit af almátkom guði Hom.15810; af öndverðu dvs. fra Begyndelsen af, AKr. 1041; at öndverðum föstudegiPr. 44318 jvf 7124. Jvf. fyrir öndverðuunder öndverða.

Part of speech: adj

Orthography: Johan Fritzner's dictionary used the letter ö to represent the original Old Norwegian (or Old Norse) vowel ǫ. Therefore, öndverðr may be more accurately written as ǫndverðr.

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᚯᚿᚦᚠᚽᚱᚦᚱ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.

Also available in related dictionaries:

This headword also appears in dictionaries of other languages related to Old Norwegian.

• Old Norse - Cleasby & Vigfusson Dictionary
• Old Icelandic - Geir Zoëga's Dictionary