Ótta

ótta

ótta, v. (að) 1) forfærde, forskrække (jvfbýðr e-m ótta under ótti), kun upers.;ottar mik, at dvs. jeg frygter, at: ekóttumst eigi fjándaligar ógnir, heldróttar mik, at eigi gjöri ek - Mar. 5573;þótt hennar (nl. kirkjunnar) formanniheyri með skyldu at kalla aptr jörðina,óttar oss, at þat dvelist á várum dögumThom. 35327; óttast, v. r. være bange for noget, frygte noget (e-t): óttaðist (=Textens óaðist) hún Post. 721 &vl. 6;jvf Mar. 557 ovenfor; eru þér óttafullirnú -, er heiðingjar hafa her mikinn;ekki skulu þér þat óttast (= hræðastOH. 24037) Fm. V, 13319; hann óttaðistlandher, ef drifi til Hákonar jarls Fris.10627; úvinir hans óttaðust hann en vinirhans treystust honum Fris. 71 (Yngl. 7);fóru galnir sem hundar ok óttaðusthvárki eld né járn Eb. 25 (3826); eigióttandist nökkut sína óvini Mar. 5638;verða rangir dómar annathvárt meðhræzlu þar, sem maðr óttast þann, semhann skal um dœma, elligar - Landsl.4, 1729; jvf Fm. V, 22421; Mar. 28523(2948); Barl. 11129; Anal.2 268 underóttabragð; óttast at - dvs. frygte, værebange for, at - (jvf óttar mik, at -,se ovenfor); hann óttaðist, at landsherr-inn mundi drífa til Hákonar Fm. I, 9317;óttandist, at þar fyrir misti hann offr,sem - Mar. 64123; óttast at sér dvs.være ræd for sig, bange for at der skal vederfares en selv noget ondt, OH. 7020;Eg. 52 (10822); Fm. X, 22026; óttastum sik d. s. Eg. 35 (6928). 2) være for- færdet, forskrækket over noget (e-t): hannhverfr nú aptr til síns sjalfs óttandi(&vl óttandist) sína glœpi Mar. 7529;óttandi dvs. forfærdet, forskrækket, bange (jvf hræddr); er ek verð mjök óttandiaf þeirri sýn Mar. 80527 jvf 82713; gefrhún mikit traust þeim, sem áðr varóttandi Mar. 82720; sem hann vill sjátil hennar mjök óttandi Mar. 76611;guðs móðir tók þá at gleðja með blíð-um orðum þenna sjúka mann, sem áðrvar mjök óttandi (&vl þungaðr) Mar.97118 jvf 82720; sem ek var óttandi sakirnálægs míns dauða Mar. 72027. 3) frygte,= óttast; ek ótta, at ek fái varla (borit)svá skjótt okkarn skilnað Mar. 52513.

Part of speech: v

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᚮᛏᛏᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.