Pína

pína

pína, v. (nd og að) 1) straffe nogen for hans Misgjerning, naar han har for-brudt sig; mest ok einkannligast píndihann ofreflismennina, ef -; mjúkr varhann í áeggjanarorðum en harðr í hirt-ingarorðum, því at hvárt er hann píndieða líknaði, vissi hann - Heilag. II,821. 4; þar í mót, sem hann (nl. ormr-inn) laug at manninum, var hann okí munninum pínaðr Stj. 3724; sé þóframarr píndr, ef biskupi sýnist Stat.28210. 2) straffe Gjerning, hvorved nogenhar forbrudt sig; þenna umlestr ok útrúlætr guð dróttinn - eigi lengi úpíndanvera Mar. 62416; hann pínir með sérþat, sem hann hafði misgert, meðr föst-um, vökum, bœnum ok öðrum dygðar-verkum Mar. 109416; sköpin, er þeirvildu eigi hepta frá ferligu saurlífi, erunú ormar ok pína þat, er þau misgerðuHeilag. I, 34532. 3) pine, plage, = kvelja;þeir píndu syndugar sálur Heilag. I,3424; hann brást aldri við, er þeir pínduhann Fm. VII, 22717 (jvf Mork. 2214);var Vegglagr píndr til sagnar, gékkhann þá við, at hann hafði öllu þvístolit Fbr. 6911; jvf Alex. 12922 og Gul.2623 fg; þá er þeir höfðu lengi pínthann -, sagði hann um síðir, hversuhann hafði setit um líf konungs Alex.1307; fyllir hann (nl. þessi eldr) þáveslu menn, sem hann pínir, með svámiklum kulda, sem - Mar. 65526 jvf65620; son guðs föður af meyju fœddrok á krossi píndr Klm. 2792; mátti okheyra - kveinan ok ýlan þess insmikla fjölda, er píndist Heilag. I, 33721;sem kona pínast í barnburði Stat. 2903.

Part of speech: v

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛕᛁᚿᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.