Reifa

reifa

reifa, v. (fð) 1) fremme, forfremme, sætte i en bedre og fordelagtigere Stilling (jvfreifr); ek mun ávalt (&vl allt) þítt málreifa í því, er ek má Konr. 5633; hræð-ist ekki ílls manns orð eðr verk, þvíer þat er ekki meira vert en mold eðrmaurr, í dag reifist hann (nl. íllr maðr)en í morgin eyðist hann (Vulg. hodieextollitur et cras non invenietur) Gyð.1115 fg (1 Maccab. 2, 63). 2) begave enmed noget (e-n e-u); hringum rauðumreifði hún húskarla Ghv. 39; okkr mungramr gulli reifa glórauðu Am. 13; unzmik Gjúki gulli reifði Guðr. 2, 1; núfór konungr af veizlu ok var reifðrgóðum gjöfum Jómsv. 6027; síðan reifirhann gjöfum meiri menn ok minnialla þá, er hann hafði til sín boðitAlex. 16122; tak þú þriggja nátta veizlumeð mér -, en síðan skal ek reifaþik gjöfum Örv. 174 (Fld. II, 50820);hve moni guð þann gjöfum reifa fyrnauðungarverkit, es nauðigr viðr gótt,ef hann gerir þatki, at hann lofi þann,es óneyddr gerir gótt, ef þó gerir hanntregliga Homil. 1151. 3) omtale, aaben- bare, fremføre i Ord; hvárt þat skalfyrst fara í hljóði ok reifa þetta fyrnökkurum vitrum mönnum Fm. IV, 7930(jvf OH. 327; Flat. II, 362; Hkr. 24015);þá segir Bjarni - ok kvað Þórarinnþat hafa boðit sér at reifa öngvan hluteðr kvittu í konungs höll Fm. V, 3203;særligen: reifa mál dvs. resumere en Sagi Retten, der give en Oversigt af sammeeller dens Procedure, en Fremstilling deraf (se Grág. III, 65925 fgg; Arnesensisl. Rettergang s. 3224-582): þá stóðsá upp, er sökin hafði yfir höfuð veritfram sögð, ok reifði málit; hann reifðiþat fyrst, er m. bauð at hlýða til eið-spjalls síns -, þat reifði hann þvínæst, er - Nj. 145 (2435-23); ef þeirveita honum eigi þat at reifa mál hans,þá - Grg. I, 717-10. 726; þeir skolosókn reifa hvers máls fyrr en vörnGrg. I, 727-11; síðan var nefndr dyra-dómr ok sagðar fram sakir -, vóruþar kviðir bornir, reifð mál ok dœmdEb. 55 (10212). 4) føre til noget (e-u,at e-u) som Resultatet, have noget tilResultat; þat mundi eigi góðu reifa(&vl sæta) Grett. 18223; kvað hann íllagört hafa at ganga á sættir manna,sagði þat íllu reifa mundu Vallalj. 432;ogsaa med Tilføiende af et PersonensDativ, som angiver, hvem Resultatetbliver til Gavn eller Skade: þetta eríllt verk ok úmannligt, mun þér þettaíllu reifa Laxd. 79 (22637); varir mér,at þér reifi íllu, ef þú ferr Krók. 2528;jvf mæltu þat margir menn -, at þeimhafði at íllu reift Fm. XI, 29410.

Part of speech: v

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᚱᚽᛁᚠᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.

Also available in related dictionaries:

This headword also appears in dictionaries of other languages related to Old Norwegian.

• Old Norse - Cleasby & Vigfusson Dictionary
• Old Icelandic - Geir Zoëga's Dictionary