Rekkja

rekkja

rekkja, f. Seng, = hvíla, sæng; sá hannrekkju eina, hón var miklu meiri ennökkur sæng, er Þ. hafði fyrr sét Vatsd.3 (516); er þeir vóru mettir, bjugguþeir rekkjur sínar Flat. I, 4319; er þeirmötuðust, þá köstuðu þeir út beinumöllum, síðan bjuggust þeir til rekknaok lögðust niðr í seti þar við eldinnOH. 15338 (jvf Flat. II, 27333); Skrymirvaknar ok spyrr -, hvárt þeir hefði þámatazt ok sé búnir til rekkna SE. I,1486; er menn bjuggust til rekkna atMosfelli Eg. 89 (22731); síðan fóru þeirí rekkjur en konungr vakti þá nóttOH. 10818 (OHm. 3611; Flat. II, 19020);fara menn í rekkjur um kveldit Gísl.9911; snemma ferr faðir várr í rekkju,ok er þat sem ván er, hann er maðrgamall Nj. 130 (20121); líðr nú á vetr-inn ok dregr at jólum; Þ. biðr mennhljóða vera ok fara snemma í rekkjuFlóam. 22 (14322); gékk Þórgerðr uppí hvílugolfit -, lagðist hón niðr í aðrarekkju, er þar var Eg. 81 (19610); hannþreif til hennar úþyrmiliga svá, at hónlagðist í rekkju af, ok af því dó hónsíðan, ok sögðu menn, at hón hefðiverit úlétt Grett. 16118; var hann þáaf öllu úmáttungr, svá at hann lagðistí rekkju Eg. 27 (557); er várar, skaltukasta á þik sótt ok leggjast í rekkjuNj. 7 (141); er p. heyrði þetta, þikkirhonum svá mikit, at hann leggst írekkju af Jómsv. 5924; Valdimarr kon-ungr átti móður mjök gamla ok afelli örvasa, ok mátti ekki ór rekkjurísa Flat. I, 7722; mær sú, er s. hét,varð vanheil mjök svá, at reis ekki órrekkju Bp. I, 18120; sat hjá henni sonrhúss, rœddu ok rýndu, rekkju görðuþræll ok þýr þrungin dœgr, börn óluþau Rig. 11 fg; Jón á sér fríðlu ok býrfaðir hennar í dal einum, þangat ferrhann á fund hennar -; ok um kveldit,er þau eru í rekkju komin, þá - Flat.II, 13819; er at kom svefns tíma okrekkjukonur ok svefnbúrsveinar bjugguok gerðu rekkju brúðarinnar, þá -Str. 2136 fgg; hón vissi, at herra erki-biskup mundi þar koma at signa rekkjuþeirra (nl. Brudeparrets) Str. 227; vardrukkit vegligt brúðlaup ok síðan leiddí eina rekkju Palnir ok Ingibjörg Jómsv.601; var honum síðan föstnuð mær -ok var síðan at samkundu fengit - okvar þar gleði mikil ok fögnuðr þanndag allan, en at apni var honum fylgttil rekkjo, en er allir vóru út gengnir,þá settist hann á hvílostokk o. s. v.Heilag. I, 2325; er brúðlaupsstefna kom,þá géngu þau konungr ok Guðrún íeina rekkju (= sæng Flat. I, 32518; jvfFm. II, 4924; Flat. I, 32526) Fm. II, 4919;Björgolfr - segir honum, at erendi erþat hingat, at - dóttir þín fari meðmér, ok mun ek nú gjöra til hennarlausabrullaup. - Björgolfr keypti hanameð eyri gulls, ok géngu þau í einarekkju bæði Eg. 7 (1112); þess (strengdaek heit), at ek skylda koma í rekkjuIngibjargar dóttur Þorkels leiru ánfrænda ráði Jómsv. 7632; rekkja þeirrakarls ok kerlingar Fld. I, 24914; sú (nl.kona, úvændiskona), er tignust var,skipaði sér rekkju hjá Ingvari, þá reidd-ist hann ok - Ingv. 7 (158a19); skiljarekkju: eigi skolu þau (nl. hjón) skyldat skilja rekkju sína (dvs. ophøre med atdele Seng sammen) fyrir þeim (nl. fá-tœkis) sökum Grág. 2038; nú skolumenn ok skilja rekkjur við konur sínarunz líðr dróttinsdag eptir páskavikuFrump. LXXVI22.

Part of speech: f

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᚱᚽᚴᚴᛁᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.

Also available in related dictionaries:

This headword also appears in dictionaries of other languages related to Old Norwegian.

• Old Norse - Cleasby & Vigfusson Dictionary
• Old Icelandic - Geir Zoëga's Dictionary