Ritningr

ritningr

ritningr, m. Dolk, Kniv (saxknífr), som bæres i Bæltet, forbunden med dette veden Rem og som bruges til dermed atrispe en i Huden (ríta e-u se Verbet ríta (reit) 1); ritningar (rytningar Hák.44) eru fyrirboðnir at bera, en sá, erberr, er sekr 3 aurum við konung, ensá, er bregðr knífi at manni ok kemreigi fram, hann skal bœta honum full-rétti - en konungi 3 aura silfrs; núef maðr leggr mann með knífi, þá ersá útlægr ok - Landsl. 4, 141 fgg. De oftere forekommende Former rytningr og rytingr maa ansees for Forvanskningeraf ritningr og dette som en Afledningaf Verbet ríta (reit), der ligesom dansk"rispe" har været brugt baade om Pløi- ning og om den Rift, det Saar, som ved et skarpt Vaaben tilføiedes det menneske-lige Legeme. Jvf. rytningr, rytingr.

Part of speech: m

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᚱᛁᛏᚿᛁᚿᚵᚱ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.