Sálugjöf

sálugjöf (sálugjǫf)

sálugjöf, f. Gave som nogen giver til bedstefor sin egen eller andres Sjæl (jvf OH.20728); ef maðr görir eigi hina meiritíund af fé sínu, þá á hann at gefasálugjafir jafnmikla aura, sem hannhafi tíundat féit enni meiri tíund, enþat ero sálogjafir, er maðr gefr þeimmönnum, er eigi eigo þingfararkaupi atgegna &c. Grg. I, 246 fg; testamentaþau öll, sem sálugjafir mega metast(kallast) DI. II, 5869(HE. II, 704); Þ.lagði mikit góz til Munkaþverár í sálu-gjöf eptir hana Bp. I, 81233; engi maðrskal meta kaupi leg at kirkju eða lík-söng, ok hvárki skal dvelja fyrir þat,at eigi sé sálugjafir gefnar fyrir hinumdauða; en fyrir því, at þat er hver-vetna háttr góðra kristinna manna atgefa nökkut til kirkna eða kennimönn-um til bœnahalds fyrir þeim, sem framero farnir af heiminum, þá á biskupat þrysta þeim, sem elligar vilja van-rœkjast, at gera slíkar áminningjar &c.JKr. 16 (351 fg); sálugjöf Ólafs kon-ungs Hkr. 47612 jvf 26 fgg.

Part of speech: f

Orthography: Johan Fritzner's dictionary used the letter ö to represent the original Old Norwegian (or Old Norse) vowel ǫ. Therefore, sálugjöf may be more accurately written as sálugjǫf.

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛋᛆᛚᚢᚵᛁᚯᚠ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.