Sandr

sandr

sandr, m. (G. -s, n. Pl. -ar) 1) Sand, lat. arena Alex. 5027. 33; þú skalt fela þat(nl. sverðit) í sandi, ok seg honum, atþú vitir eigi hjölt þessa sverðs fyrirofan jörð Flóam. 15 (13429); ef tré eðabein - ero í flœðarmáli, þó at sandisé orpit eða í grjóti fast GráG. 5125(GrG. II, 12417); seint fúna menn í sand-inum OH. 22919 (Flat. II, 3762); megomvér þó eigi með heilli samvizku þarsandi yfir sópa, sem svá er opinberligamóti gengit guðs lögum ok heilagrarkirkju rétt Dn. II, 977. 2) Sandstræk- ning; gengr sjórinn á landit ok ryðrjörðina - upp at skóginum -, en síðanfellir hann mörkina -, grefr brott gras-rót alla ok gerir sem einn sléttan sandalla leið upp í milli ánna HeilaG. I, 70413;ávaxtlausir sandar Alex. 5023 jvf 25; eruþar nú síðan sandar ok auræfi Ann.2126; (fjallit Astrixis) greinir ok sundrskilr þann part af landinu, sem frjórer, ok þurra sanda allt út til úthafsinsStj. 959. 3) Sandstrand som støder til, beskylles af Søen; var-a sandr né sær,né svalar unnir Vsp. 3; snúast hér atsandi snœfgir kjólar Hund. I, 49; Auðrvar grafin í sandi þar, sem flœðr gékkyfir Flat. I, 2669; især Pl. sandar: eruþar smáir sandar allt með sæ EG. 30(6113); fór hann austr með endilöngulandi, var þá ekki -, nema sandar okaurœfi ok brim mikit fyrir útan Fris.11815; pyttir vóru um sandana víða,ok vóru fullir með vatni, þó at fjaranværi Flóam. 32 (15729); fyrir því, atveðr var hvasst en brim á landit okekki hafnligt, þá sigldu þeir vestr umlandit fyrir sandana EG. 23 (4429);rak skip Bærings á sanda nökkura okbraut öll í spán Bær. 9236.

Part of speech: m

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛋᛆᚿᚦᚱ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.

Also available in related dictionaries:

This headword also appears in dictionaries of other languages related to Old Norwegian.

• Old Norse - Cleasby & Vigfusson Dictionary
• Old Icelandic - Geir Zoëga's Dictionary