Sannr

sannr

sannr, m. 1) hvad som er sandt, vist, paa- lideligt, = sannindi 1; Þórðís skeggjaer sú kona kölluð, sem sagt er, at útisæti, en eigi vitum vér sann á því Fm.VII, 27525. 2) Bebreidelse, Beskyldning,Irettesættelse; sendir s. konungr slefasína menn til búa Þorkels ok lét flytjaþaðan í burt Olofu konu hans ok heimtil sín ok lagði hana í rekkju hjá sér;hón mælti þá: - rangt geri þér okúmakliga o. s. v.; konungr mælti: kennmér engan sann Flat. I, 206; þat ererendi mítt at fœra þér heim sanninn,því at þeim norðr þikkir þú hafa of-lítinn áðr Ljósv. 731 jvf 51. 3) Mening som en har eller vil gjøre gjældende an-gaaende hvad som er ret, tilbørligt; efek sat í dómi, sveigða ek hvergi rétt-lætis sann (dvs. min Mening om hvad somvar ret), þótt synir mínir ætti í hlutHeilag. II, 44519 jvf 38 fg; Þorsteinn keyptifitjarnar en bœtti Helga áverkann við(dvs. i Overensstemmelse med) góðra mannasann Fbr. 4317; jvf vil ek þat bœtavið góðra manna sann Sturl. II, 11933;ferð á Kalfstaði vildi hann dœmavið sann Brodda Sturl. II, 23316 jvf1318; mjök þikki mér m. frændi mínnbera sínn sann á þetta ok unna ossvarla laga Vatsd. 29 (4612). 4) hvad som ansees for at være ret, passende,tilbørligt, saa at man derpaa ikke harnoget at udsætte; ástir þeirra vóru atgóðum sanni Hítd. 1229; féllsk-at saðr(dvs. sannr) sviðri, sýsti um þörf gestaAm. 6; vil ek bjóðast til, segir hann,at gera í milli yðvar, ok þótt mér sémeiri vandi á við Einar son minn, þáskal þat þó um gera, er mér ok öðrummönnum lízt nær sanni Flat. III, 4519;Sigurðr konungr gerðist mikill ofstopa-maðr -; svá var ok Eysteinn konungr,ok þótti hann þó nökkut nærr sannium ofstopa Fm. VII, 23816.

Part of speech: m

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛋᛆᚿᚿᚱ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.